Soapstone Eider - Alaska Postage Glas

Een postzegel uit een mythisch onafhankelijk Alaska met een speksteengravure van een eidereend. Tekst lezen, "Alaska", "Postage 3 Nuggets" en "Soapstone Carving" verschijnen. De gewone eider, Somateria mollissima, is de grootste eend die in Europa en Noord-Amerika wordt gevonden (behalve de Moskoviseend die alleen Noord-Amerika bereikt in een wilde staat in het zuidelijkste deel van Texas) De eider is verdeeld over de noordelijke kusten van Europa, Noord-Amerika en Oost-Siberië. Het broedt in het noordpoolgebied en sommige noordelijke gematigde gebieden, maar overwintert iets verder naar het zuiden in gematigde zones, wanneer het grote kuddes op kustwateren kan vormen. Het kan vliegen met snelheden tot 70 mph (113 km). De Eider wordt gekenmerkt door zijn omvangrijke vorm en grote, wigvormige snavel. Het mannetje is onmiskenbaar, met zijn zwart-wit verenkleed en groene nek. Het vrouw is een bruine vogel, maar kan nog steeds gemakkelijk worden onderscheiden van alle eenden, behalve andere eidersoorten, op basis van grootte en hoofdvorm. De roep van deze eend is een aangename "ah-ooo". De soort is vaak gemakkelijk te benaderen. Draken van de Europese, oostelijke Noord-Amerikaanse en Azië / westerne Noord-Amerikaanse rassen kunnen worden onderscheiden door kleine verschillen in verenkleed en snavelkleur. Deze soort duikt naar schaaldieren en weekdieren, met mosselen als favoriet voedsel. De eider zal mosselen eten door ze in hun geheel door te slikken; de schelpen worden vervolgens in hun maag geplet en uitgescheiden. Bij het eten van een krab zal de eider al zijn klauwen en poten verwijderen en vervolgens het lichaam in een vergelijkbare mode opeten. Het is overvloedig, met populaties van ongeveer 1,5-2 miljoen vogels in zowel Noord-Amerika als Europa, en ook grote maar onbekende aantallen in Oost-Siberië. Een bijzonder beroemde kolonie eiders woont op de Farne-eilanden in Northumberland, Engeland. Deze vogels waren het onderwerp van een van de eerste vogelbeschermingswetten ooit, vastgesteld door Saint Cuthbert in het jaar 676. Ongeveer 1000 paren nestelen er nog elk jaar. Omdat St. Cuthbert de patroonheilige van Northumberland is, was het logisch dat de eider als embleemvogel van het graafschap werd gekozen; de vogels worden nog steeds vaak Cuddy's eenden in het gebied genoemd, "Cuddy" is de bekende vorm van "Cuthbert". Het is een van de soorten waarop de Overeenkomst inzake de instandhouding van de Afrikaanse en Euraziatische trekkende watervogels (AEWA) van toepassing is. Eiders zijn koloniale fokkers. Ze nestelen op kusteilanden in kolonies variërend in grootte van minder dan 100 tot meer dan 10.000-15.000 individuen. Vrouw eiders vertonen vaak een hoge mate van natale filopatrie, waar ze terugkeren om te broeden op hetzelfde eiland waar ze werden uitgekomen. Dit kan leiden tot een hoge mate van verbondenheid tussen individuen die op hetzelfde eiland nestelen, evenals de ontwikkeling van sociale vrouwen op basis van verwantschap. Deze verwantschap heeft waarschijnlijk een rol gespeeld in de evolutie van coöperatief fokgedrag bij ouderlingen. Voorbeelden van deze gedragingen zijn het leggen van eitjes in de nesten van verwante individuen en crèches, waar vrouw eiders samenwerken en het werk van het fokken van eendjes delen. Het eidersnest is dicht bij het zee gebouwd en is bekleed met de befaamde eiderdons, geplukt uit de borst van het vrouw. Deze zachte en warme voering wordt al lang gebruikt voor het vullen van kussens en dekbedden, maar is de laatste jaren grotendeels vervangen door dons van boerderij-ganzen en synthetische alternatieven. Hoewel eiderdons of dekbedden nu een zeldzaamheid zijn, gaat het oogsten van eiderdons door en is het duurzaam, omdat het kan worden gedaan nadat de eendjes het nest verlaten zonder schade aan de kussens.