Optometrist - Ik zie dode mensen 1920 Stropdas

Colorized foto van 1920 Originele Titel: Oogdokter, Wilmer, Home Interior Location: Washington DC Dit was een waar verhaal! Dit is een ongebruikelijk verhaal over een oogarts genaamd William H Wilmer. Hij was een oogarts die een aantal beroemde patiënten behandelde. Maar wat hem anders maakte was dat hij de enige was die een echt spookverhaal in een oogarts publiceerde. Het begon allemaal in 1912, toen hij en zijn familie naar hun huis verhuisden. Het was een oud huis, het had destijds geen elektriciteit. Na een tijdje daar te hebben geleefd, voelde iedereen in het huis zich ziek. Ze hadden altijd het gevoel dat iemand hen in de gaten hield, altijd een aanwezigheid. De kinderen zouden nooit op de derde verdieping willen spelen. Ze voelden allemaal een doemgevoel, ze hadden bijna de hele tijd hoofdpijn. Als de tijd voorbij was, begon de dokter dingen te horen. Het geluid van voetstappen van boven maakte hem zorgen. Hij rende naar boven, dacht dat het dieven waren, alleen om te ontdekken dat er helemaal niemand was. Hij liep zelfs naar beneden, en niemand was er ook (behalve zijn dienaren). Toen hoorde hij een bel in zijn oren, een bel van een plek. Andere mensen in het huis hadden ook gebeurtenissen. Zijn vrouw hoorde een persoon die de trappen achter haar slaapkamer afstompte... alleen maar dat er geen trappen waren. Op een nacht hoorde de dokter een brandweerwagen, hij kwam dichterbij en kwam dichterbij tot hij net buiten zijn raam was. Hij kwam om te zien wat de commotie ging over het uitkijken van het raam, alleen om niets te vinden. Gewoon een rustige, donkere straat. Op een bepaald moment kregen de kinderen slechte koude en voelden ze de hele tijd ziek. Zijn vrouw en de kinderen verlieten het huis een tijdje, gingen op vakantie en voelden zich veel beter nadat ze het huis hadden verlaten. Maar zodra ze terugkwamen, kwam dat gevoel van verdoving en ziekte snel weer terug. Enige tijd in januari 1913 begonnen ze dingen te zien. De dokter liep langs de parlor, alleen om een vrouw te zien aankomen, gekleed in zwart, donker haar. Hij ging naar haar toe om haar te ontmoeten, en ze verdween! Dit gebeurde nog drie keer. Een andere nacht werd een van de hulpverleners wakker in hun bed, alleen om een oud man en een kind te vinden dat aan het eind van haar bed zit en naar haar staart. Ze kon niet een beetje bewegen, volledig verlamd. Ze voelde zich toen een onzichtbare hand die haar op de schouder tikte, en ze kon omhoog zitten, en ze verdwenen. Het was ook in die tijd dat alle planten in het huis stierven. De dokter begon de gang van zaken over dit huis te onderzoeken. Hij sprak met zijn patiënten en vroegere huurders, en ze hadden allemaal vergelijkbare, maar niet exacte, ervaringen. Toen hij hierover met zijn broer sprak, zei de broer - misschien is het een koolmonoxide-lek. Je moet het huis meteen verlaten, een loodgieter bellen en ze naar het huis laten kijken. Zeker, al die tijd lekte de flue in het huis. Toen ze dat herstelden en terugkwamen, waren er geen spoken meer! Alles was normaal zoals het kon. Niemand voelde zich ziek, niet meer bellen of hallucinaties!