Ons Moeder van het Persoonlijke Pictogram van de H Canvas Afdruk

Het icoon van onze moeder van de Perpetual Help is een van de bekendste en geliefde afbeeldingen van de blote maagd die bekend staat bij de katholieken. Jarenlang was er een wekelijks heilig uur of novena ter ere van Onze Moeder van Perpetual Help gebruikelijk in veel parochiekerken over de hele wereld. En inderdaad, de gewoonte gaat op veel plaatsen door tot vandaag. De geschiedenis van het oorspronkelijke icoon, dat nu is verankerd in de Redemptoristische Kerk van St. Alphonsus in Rome, kan worden teruggevonden in het jaar 1495, toen het afbeelding, dat al als oud werd beschouwd, was verankerd in een kerk op Kreta. Toen het eiland door Turken werd bedreigd, werd het pictogram weggesleept — mogelijk gestolen — door een handelaar die het met hem naar Rome bracht. Kort na aankomst werd het man ernstig ziek. Voor zijn dood smeekte hij een vriend om het icoon mee te nemen naar een van de kerken in Rome, zodat het publiekelijk verdraaid kan worden. Na zijn dood overtuigde de vrouw van de vriend haar man echter om haar toe te staan het schilderij in hun huis te houden, waar het een aantal maanden bleef. Op een nacht verscheen de Maagd zonder blozen naar het man in een droom, die hem waarschuwde het afbeelding niet te houden. Twee keer leek ze op hem met deze boodschap, en beide keren negeerde hij haar waarschuwing. De derde keer dat ze hem vertelde dat als hij haar zou blijven negeren, hij een ellendige dood zou sterven. Dit keer probeerde het man zijn vrouw ervan te overtuigen het schilderij op te geven, maar ze weigerde het. Onze Vrouwe leek opnieuw op het man om hem te vertellen dat hij op handen was; binnen een korte tijd werd hij ziek en stierf hij. Onze Vrouwe leek toen op de 6-jarige dochter van het man en zei haar tegen haar moeder te zeggen: "Heilige Moeder van Perpetual Help beveelt je aan haar uit je huis te halen!" De moeder, die een soortgelijke visie had gezien, was doodsbang en stond op het punt om het afbeelding aan een kerk te geven toen een buurvrouw haar ervan overtuigd bracht dat het slechts een droom was en dat ze er geen aandacht aan zou moeten besteden. Die nacht werd de buur gewelddadig ziek, en erkende haar schuld, deed een plechtige belofte aan de dame van het afbeelding, waarna ze onmiddellijk genezen werd. Ook hier verscheen de Maagd zonder blozen naar het jonge meisje, deze keer gaf ze haar de opdracht haar moeder te vertellen haar afbeelding in een bepaalde kerk te plaatsen tussen St. Mary Major en St. John Lateran. Diezelfde dag, 27 maart 1499, werd het afbeelding plechtig naar de kerk van St. Matthew de Apostle gebracht, waar het boven het voortreffelijke witte-marmeraltaar werd geplaatst. De kerk zelf was erg klein — slechts ongeveer 15 meter lang en 35 meter breed. Desondanks begon de douche van wonderbaarlijke grassen zelfs voordat het afbeelding zijn muren binnenging, waarbij een verlamd man werd genezen terwijl de processie door zijn huis ging. De geschiedenis van het afbeelding tot op heden is in zowel het Latijn als het Italiaans geschreven op een groot stuk perkament, dat jarenlang naast het icoon van de St. Matthew-kerk werd opgehangen. Kopieën van het perkament worden nu in de Vaticaanbibliotheek bewaard. De komende driehonderd jaar was deze nederige kerk een van de populairste pelgrimage plaatsen in Rome vanwege het wonderbaarlijke afbeelding. In 1798 werd de kerk van St. Matthew door de troepen van Napoleon naar de grond getild. De Augustinische monniken die de verzorgers van de kerk waren, namen het afbeelding mee, maar gedurende 64 jaar was het verloren voor de rest van de wereld. Uiteindelijk vergaten zelfs de monniken dat het afbeelding ooit als wonderbaarlijk werd beschouwd. Een van de monniken, Brother Augustine, die een grote toewijding had aan het wonderbaarlijke afbeelding als jonge religieus, erkende het later in het klooster van Santa Maria in Posterula toen hij daar in 1840 werd overgebracht. Hij vertelde Michael Marchi vaak, een van de altaarjongens die hij aan het trainen was: "Zie je dat afbeelding, Michael? Het is een heel oud afbeelding. Michael, de Madonna van St. Matthew is degene die hier in de kapel hangt... Denk er altijd aan." Hij herinnerde het zich, zelfs ruim nadat hij in 1855 bij de Redemptoristen aantrad. Als jonge priester Fr. Marchi leefde op het generalaat van de orde, dat, samen met de kerk van St. Alphonsus, werd gebouwd op hetzelfde stuk land waarop de kerk van St. Matthew ooit stond. Op een dag dat de gemeenschap in de recreatie was, had hij de kans om deze herinnering van zijn jeugd te delen met zijn mede-religieus. Een van de priesters gaf aan dat hij had geleerd dat een wonderbaarlijk afbeelding van de "Blessed Virgin" ooit was verijdeld in de Kerk van St. Matthew, die daar ooit stond, maar dat het al vele jaren eerder verloren was gegaan. Hier voor. Marchi brak in: "Maar het is niet verloren! Ik weet dat afbeelding — het heet Onze Moeder van Perpetuele Hulp. Ik zag het vaak in de jaren 1850 en 1851, toen ik een jonge student was. Het ligt in het kapel van het Augustinische klooster van Santa Maria in Posterula." Vader legde verder uit wat Broeder Augustine hem vaak had verteld over het afbeelding en de herkomst ervan. De redemptoristen wisten nu waar het wonderbaarlijke afbeelding kon worden gevonden, maar ze wisten niet van het bevel van onze dame. De tijd was niet gekomen om het icoon uit de duisternis te halen. Het was een paar jaar later, vanwege een preek gegeven door een jezuïetenpriester in een van de kerken van Rome, dat het icoon eindelijk terugkwam naar de plek waar onze dame het wenste te worden geëerd. Op 7 februari 1863, FR. Francis Blosi gaf een preek over een aantal van de beroemde afbeeldingen die in de kerken van Rome zijn vastgelegd. Onder hen beschreef hij het wonderbaarlijke schilderij van Our Lady of Perpetual Help dat ooit in de Kerk van St. Matthew was verankerd. Hij deed een beroep op zijn luisteraars dat iedereen die zijn verblijfplaats zou kennen, zijn bezitter eraan zou moeten herinneren dat de "Blessed Virgin" het bevel had gegeven het te vereren tussen de Basilica's van St. Mary Major en St. John Lateran. Toen de redemptoristen dit hoorden, gingen ze naar hun superieure generaal, Fr. Nicolas Mauron smeekte hem om het afbeelding van de Augustinus te kopen voor hun kerk, die stond op de site van de oude kerk van St. Matthew. Op 11 december 1865, FR. Mauron kreeg een publiek met Paus Pius IX en legde de zaak voor hem. Na het verhaal te hebben gehoord, was de paus ervan overtuigd dat het Gods wil was dat het pictogram opnieuw een openbare beluchting kreeg op de locatie die door de blote maagd was opgegeven. Volgens de traditie vertelde paus Pius IX de Redemptorist Superior General: "Maak haar bekend over de hele wereld!" Rekening houdend met de schriftelijke rekening van Fr. Marchi, die Fr. Mauron had hem meegebracht, de paus draaide het om en schreef: 11 december 1865 De prefect zal de Superior van de kleine gemeenschap Santa Maria in Posterula bellen en hem vertellen dat het onze wil is dat het Afbeelding van de heiligste Mary, waarvan deze petitie handelt, terugkeert tussen St. John en St. Mary Major. De superieur van de Congregatie van de Heilige Redeemer is echter verplicht een ander geschikt afbeelding te vervangen. Paus Pius IX De Augustiniërs waren verbijsterd om de nota van de Heilige Vader te zien, want ze hadden geen idee van wat een schat ze in hun bezit hadden. Hoewel ze droevig waren toen ze zagen dat het afbeelding hun klooster verliet, juichten ze het toe dat het terugkeerde naar de plek waar de Maagd zonder zegen wilde dat het werd geëerd. In plaats van het oorspronkelijke afbeelding kregen ze binnen een korte tijd een exact replica. De redemptoristen waren blij om het wonderbaarlijke afbeelding te ontvangen, maar wilden het een passend welkom heten, de installatie ervan in de kerk uitstellen totdat het kon worden gereinigd en gerepareerd, en andere geschikte voorbereidingen konden worden getroffen. Tot slot vonden op 26 april 1866 de plechtige processie en de formele omkering van het icoon plaats. Op de processieroute werden de gebouwen en de zijkanten versierd met bloemen, wijnstokken en spandoeken. Nogmaals, Onze Vrouwe heeft haar plezier laten zien in de liefde die haar door haar kinderen werd getoond door een golf van genade, want die dag vonden verschillende wonderbaarlijke behandelingen plaats. Toen de processie terugkeerde naar de kerk, werd het icoon op het hoofdaltaar vastgelegd, terwijl het veel plezier deed. Drie dagen lang ging de viering door, met prachtige Hoogmachten, Benedictie, speciale toewijding en sermons elke dag. Terwijl het woord wonderen zich verspreidde, kwamen de honderden mensen langs om het afbeelding te zien en de blote Maagd te eren. Al snel werd de hele voorkant van de kerk gevuld met verlaten krukken en kanen en andere ex-stemmers, tokens die in Thanksgiving waren voor genezen. Zelfs twee weken waren nog niet voorbij toen Paus Pius IX zelf kwam en veel lange momenten doorbracht om te bidden voor het afbeelding. "Hoe mooi is ze!" zei hij, na te hebben gekookt in het afbeelding. Later, toen de Aartsbroederschap van Onze Dame van de Perpetuele Hulp werd gevormd, stond de paus erop dat zijn voornaam op de lijst van leden zou staan. Op 12 mei 1867 gaf het Vaticaan de opdracht het pictogram te drukken. Op 23 juni van dat jaar, na een plechtige, vrolijke hymne met hoge massa, werden twee gouden, juwelen omgeven kroonkronen gezegend, waarbij één kroon op het hoofd van de verdorven maagd werd geplaatst en de andere op het hoofd van de Baby Jezus. De populariteit van het pictogram onder de katholieken van Oost-Rite werd benadrukt door de aanwezigheid van de Latijnse patriarch van Constantinopel, die de ceremonie voorzat. De toewijding aan onze moeder van de Perpetual Hulp verspreidde zich snel naar de Verenigde Staten. Toen de redemptoristen een missiekerk in de buurt van Boston oprichtten, toonden ze het aan Our Lady onder deze titel en kregen ze het voorrecht om van Rome de eerste kopie te ontvangen van het icoon dat was aangeraakt op de originele en gezegende. Net als bij het oorspronkelijke afbeelding in Rome was het schilderij niet eerder voor openbare wraak uitgestald dan de wonderen begonnen. Al snel werd de kleine houten kerk met zo veel aanhangers van Onze Moeder van Perpetual Help gemarteld dat het al snel noodzakelijk werd om een nieuwe, grotere kerk te bouwen. Maar zelfs de grote, mooie nieuwe kerk die in 1878 gewijd was, kon de duizenden die in die vroege jaren naar het wonderbaarlijke afbeelding waren gevlucht niet vasthouden - en terecht! Tussen 1871 en 1884, volgens Fr. John Byrne, C.SS.R., "er waren niet minder dan 331 goed geauthenticeerde genezen gemeld, waarvan sommige ten goede waren gekomen aan mensen die zo ver weg leven als West Virginia en Texas."2 In 1886 alleen, van 1 januari tot 31 mei, zei hij, "eenendertig genezers, blijkbaar buiten de macht van de natuur om te werken, werden gemeld." Een paar jaar later zouden zeven genezen hebben plaatsgevonden op één dag, de Feast of the Immaculate Conception, 8 december 1891. De wekelijkse toewijding ter ere van Onze Moeder van Perpetual Help is een gewoonte die in 1922 werd geïntroduceerd in de St. Alphonsus Church in St. Louis, Missouri, die op een gegeven moment maar liefst 18.000 mensen per week tekende. De toewijding verspreidde zich snel van de kerk naar de kerk tot uiteindelijk, in St. Louis zoals in New Orleans, Detroit, Chicago en Boston, werd het noodzakelijk om 8 tot 10 diensten per dag te plannen om alle mensen te ontvangen die onze dame onder deze titel wilden eren. Vroeger was de gewoonte van wekelijkse uitlatingen ter ere van Onze Moeder van Perpetual Help wereldwijd verspreid. Symbolisme van het Pictogram Het icoon van onze moeder van Perpetual Help is een voorbeeld van de Westerne invloed op de oostelijke kunst. Vooral in de 12e en 13e eeuw, toen Franciscans door het oostelijke Middellandse Zeegebied reisden, werd deze invloed zichtbaar in een nieuwe klasse van pictogrammen genaamd Cardiotissa, uit het Griekse woord kardia, wat hart betekent. Cardiotissa verwijst dus naar een soort pictogram dat de gevoeligheid, compassie en genade show. Het gezicht van onze Vrouwe, hoewel serene en waardig, shows grote droefheid in het overwegen van het lijden van haar zoon. Toch is het voor degenen die gewend zijn aan Westerne kunst niet altijd gemakkelijk om de schoonheid van een pictogram te waarderen zonder meer over deze vorm van kunst te begrijpen. Voor een katholiek van een Oosterse rite is een pictogram niet alleen een artistieke weergave. Als het gezegend is, wordt het een raam naar de hemel, een aanspreekpunt, "zodat je in het bidden voor het eerst in de spirituele aanwezigheid van de vertegenwoordigde persoon staat. Eerlijk gekust op het icoon, kussen er één de personage; boeien ervóór, één bogen voor de personage" (Robert Lane, "Rusland en het Pictogram," The Reign of Mary, blz. 5). Een kunstenaar die op het punt staat een icoon te schilderen bereidt zich geestelijk voor op gebed, bekentenis, Heilige Communie en soms vasten. Hij bidt zelfs tijdens het schilderen, want hij ziet zichzelf als een instrument van de Heilige Ghost, de belangrijkste kunstenaar, die het pictogram zal gebruiken als een instrument om grassen te kanaliseren naar degenen die het verdraaien en ervoor bidden. In de meeste hoesjes tekent de kunstenaar zijn naam niet eens aan zijn werk. In de Westerne kunst is er weinig verschil tussen de stijlen die gebruikt worden in heilige kunst en seculiere kunst; alleen de materie is anders. Icons zijn echter niet bedoeld om realistisch te zijn voor wat betreft fysieke representaties, maar om eeuwige waarheden op zodanige wijze af te beelden dat de kijker onmiddellijk naar een spiritueel vliegtuig wordt vervoerd. Misschien de eenvoudigste manier om het te beschrijven is als theologie in lijn en kleur. De afbeeldingen worden op een uiterst gestileerde, niet-naturalistische manier gemaakt. De vouwen van kledingstukken zien er als eenvoudige geometrische vormen uit, terwijl gezichten en lichamen van show menselijke natuur portretteren die door genade in het goddelijke wordt omgezet. In het pictogram van Onze Moeder van Perpetual Help wordt het kind Jezus niet weergegeven met de fysieke verhoudingen van een baby, maar lijkt het bijna als volwassene in miniatuurvorm. Dit is geïnterpreteerd om aan te geven dat hij God is, met oneindige kennis. Toch is hij ook menselijk, want hij klaagt in angst aan zijn moeders hand, terwijl hij opstootte naar de engel over zijn schouder. Een van zijn sandalen is losgeraakt, wat aangeeft hoe snel hij naar haar toe is gelopen. Waarom is het kind Jezus zo bang? De engelen in het afbeelding houden instrumenten van Zijne Passie en dood vast, waarbij de engel links de galg, de lans en het riet draagt, terwijl de engel rechts het kruis en de nagels vasthoudt. Hun handen zijn bedekt met een doek of een sluier, net als de humurale sluier die de priester houdt als hij zegent met het Gezegende Sacrament in de monstrantie van Benediction. Het gezicht van onze dame is ernstig en verdrietig, met haar grote ogen niet gericht op Jezus, maar op ons. Je voelt dat ze met ons smeekt om zonde te vermijden, wat haar zoon zoveel heeft berokkend voor ons. Haar blik maakt ons een deel van het afbeelding en de pijn die het portretteert. "Wil je niet van mijn zoon houden, die zoveel van je heeft gehouden?" lijkt ze te zeggen. Onze dame is gekleed in de kleuren van de royalty; haar tuniek is donkerrood en haar mantel is donkerblauw met een groene voering. (Volgens een andere interpretatie zou donkerrood de kleur zijn die ten tijde van Christus door maagden werd gedragen, terwijl blauw de kleur was die door moeders in Palestina werd gedragen.) Het kind Jezus draagt ook de kleuren van de royalty. Zowel Jezus als Mary hebben gouden halo's, maar Christus's halo is versierd met een kruis als teken van zijn godheid. In 1867 werden op de hoofden van moeder en kind van het originele pictogram in orde van het Vaticaan gejuwelde kronen geplaatst. (De kronen werden verwijderd toen het pictogram in de jaren negentig werd hersteld.) De Griekse initialen naast het hoofd van Onze Vrouw identificeren haar als "Moeder van God", terwijl zij naast het Kind de afkorting zijn voor "Jezus Christus". De letters boven de engelen geven aan dat de linker de St. Michael is en de linker de St. Gabriel. De 8-puntige ster op de sluier van Our Lady vertelt ons dat ze de ster van het Zee is, de ster die ons naar Jezus leidt. Het kleine kruis links van de ster versterkt dit concept. Mary's mond is klein om haar geest van stilte en gebed aan te geven. Haar ogen zijn groot, want ze zien al onze problemen en behoeften, en ze zijn altijd op ons gericht. De handen van Christus, de palmen omgedraaid in die van zijn moeder, geven aan dat hij de sporen van de Verkrachting in haar hand heeft gezet. De hand van onze dame botst niet met die van haar zoon, maar blijft open en nodigt ons uit om haar hand in haar handen te steken, samen met die van Jezus. Net als in andere pictogrammen is de achtergrond van het schilderij goud om de hemel te symboliseren, waar Jezus en Mary nu in glorie regeren. Dit licht van de hemel schijnt door hun kleding, en illustreert niet alleen het afbeelding zelf, maar ook degenen die het aanhangen. Deze radiantie spreekt ons van het licht en de genade van God, die ons versterkt en troost wanneer we door het leven reizen naar ons hemelse doel. Tot slot is het niet van geringe betekenis dat onze naakte moeder zelf naar het icoon verwees met de titel "Heilige Maria van Perpetual Help". Dit zou ons, samen met de symboliek die we in het afbeelding zien, toch zeker moeten verzekeren van de liefhebbende zorg en de krappe houding die onze naakte moeder voor ons heeft, en haar vastberaden wens om een bron van permanente hulp te zijn voor iedereen die haar roept.