Machu Picchu, Peru, fontein Briefkaart

Hier zie je een van de fonteinen die de inwoners van Machu Picchu schoon, zoet water leverde. Inca-ingenieurs brachten water op zorgvuldig ontworpen kanalen van een paar regenbronnen die bijna een halve kilometer van de eerste fontein verwijderd zijn. Elke fontein had een spuit ontworpen om een waterstraal te vormen die de perfecte maat was voor het vullen van een aryballo, de kleiwaterjug van de oude Andes. De fonteinen waren verbonden door steenkanalen die een 180 meter lange cascade van water vormden met een totale verticale val van 65 voet. Machu Picchu werd gebouwd rond 1450, op het hoogtepunt van het Inca Rijk, en werd in 1572 verlaten. Dit citadel is waarschijnlijk het meest bekende icoon van de Inca beschaving. Hoewel het citadel Machu Picchu zich slechts op ongeveer 80 kilometer afstand van Cusco bevindt, de hoofdstad van Inca, hebben de Spanjaarden het nooit gevonden en dus niet geplunderd of vernietigd, zoals vele andere plaatsen hebben gedaan. Nadat Machu Picchu was verlaten, groeide het omringende oerwoud over de plaats, en weinigen wisten van zijn bestaan. De Amerikaanse historicus Hiram Bingham bracht in 1911 internationale aandacht voor de site. De National Geographic Society wijdde hun hele kwestie van april 1913 aan Machu Picchu. Archeologen hebben getheoretiseerd dat Machu Picchu een landgoed was van de Inca-keizer Pachacuti. In 1983 heeft de UNESCO Machu Picchu aangewezen als werelderfgoedgebied, en het omschreven als "een absoluut meesterwerk van architectuur en een unieke getuigenis van de Inca-beschaving". In 2007 werd Machu Picchu gekozen als een van de nieuwe zeven wereldwonderen in een wereldwijde internetenquête. In 1981 verklaarde Peru een gebied van 325,92 vierkante kilometer (125,84 vierkante meter) rond Machu Picchu als een "historische sanctuary". Het is een zeer populaire toeristische bestemming, maar door de druk van het feit dat het tot de dood wordt verheven, zijn de toeristenaantallen elke dag beperkt