Jezus "Yeshua" Het Laatste Avondmaal, Leonardo da Deurbordje

De lucht hing zwaar met de geur van olieverf en gips. Het zonlicht helde door de hoge ramen van de refter, waardoor er lange schaduwen over de steiger kwamen die uit de muur sprong. Leonardo da Vinci, die op het hoogste perron in een hachelijke positie zat, bewerkte zijn borstel met een vurig rood, zijn wenkbrauw groef in concentratie. — De frustratie knakte op hem. In tegenstelling tot de elegante, geïdealiseerde vormen waar hij normaal de voorkeur aan gaf, verlangde hij naar een zanderig realisme. Hij voorzag een wirwar van emoties - shock, ongeloof, verdriet; geëtst op de gezichten van Jezus’ discipelen. Dit was niet zomaar een schilderij; het was een theatrale voorstelling, een bevroren moment van drama vastgelegd in minutieus detail. - Onder hem, de apostelen; Petrus, zijn baard die bruist van verontwaardiging, Johannes, voor altijd jeugdig, leunend dichter bij Jezus in een gebaar van stil onderzoek - leek tot leven te komen op het uitgestrekte doek. In tegenstelling tot de afbeeldingen van het Laatste Avondmaal, waarbij de figuren op kussens rond een lage tafel stonden, had Leonardo gekozen voor een meer formele setting. De tafel strekte zich uit in een lange rechthoek, waardoor een krachtig gevoel van perspectief werd gecreëerd dat het oog van de kijker in het hart van de scène trok. Dit, sommigen gemopperd, was een afwijking van de historische nauwkeurigheid. Waren de echte maaltijden niet op lage tafels gegeten, met diners die op kussens leunen? Leonardo, het typische renaissance-man, was echter meer bezig met het vastleggen van de essentie van de gebeurtenis; de onrust in de harten van de discipelen - dan alleen maar archeologische details. — Hij was niet alleen een schilder; hij was een wetenschapper, een anatomist die lijken had ontleed om de werking van de menselijke vorm te begrijpen. Hij droeg die kennis over aan zijn kunst en zorgde ervoor dat de weergave van verdriet, woede en verwarring op de gezichten van de apostelen niet alleen geloofwaardig was, maar ook zeer ontmoedigend. — Terwijl hij naar zijn creatie keek, liet Leonardo zichzelf een flikkering van voldoening zien. Dit Laatste Avondmaal zou anders zijn dan alle andere, een bewijs van niet alleen zijn artistieke virtuositeit, maar ook van zijn inzicht in de menselijke conditie. Het zou een microkosmos zijn van het universum dat hij zo onvermoeibaar probeerde te begrijpen, een wereld van kolkende emoties en diepgaande mysteries, allemaal verlicht door de flikkerende fakkel van het menselijke geloof. — De Italiaanse polymath Leonardo da Vinci (1452-1519) liet zijn stempel drukken op Yeshua en zijn disciplines. Hoewel hij beroemd was om zijn wetenschappelijke bezigheden en zijn fantastische uitvindingen, was hij ook een meesterlijke kunstenaar. Zijn muurschildering, Het Laatste Avondmaal (ca. 1495-1498), blijft een hoeksteen van de renaissancekunst, bewonderd om zijn portret van menselijke emotie en het baanbrekende gebruik van perspectief.