Ivory Beluga Muismat

Een andere in de serie postzegels voor de notionele onafhankelijke natie Alaska. Met een digitale weergave van een beluga walvis die van het mammothivoor is afgesneden. Het snijden van ivoor is een traditioneel vaartuig van Alaska Natives. Wit is de overheersende kleur in dit afbeelding op een donkerblauw-groene achtergrond. Delphinapterus leucas, de witte of belugale walvis, is een kleine tandenvis die zowel in het Noordpoolgebied als in het Zuiden wordt aangetroffen. De Engelse naam komt uit de Russische б а (belukha), die afkomstig is van het woord б), die л "wit" betekent, dat у "wit" betekent. Het wordt door wetenschappers soms de belukha-walvis genoemd om verwarring met de steur van beluga te voorkomen. De beluga is ook bekend als de kanarie van het zee vanwege de hoge piekpieken, de piepkraakbedekking, de klokken en de fluitjes die zelfs boven het water te horen zijn. Een Japanse onderzoeker zegt dat hij een beluga heeft geleerd om te "praten" door deze geluiden te gebruiken om drie verschillende objecten te identificeren, wat hoop biedt dat mensen ooit effectief kunnen communiceren met zoogdieren van zeeen. Mannelijke beluga's zijn groter dan vrouwen. De lengte kan variëren van 8.5 tot 22 ft, gemiddeld 13 ft bij mannen en 12 ft bij vrouwen. De mannetjes wegen van 2.400 tot 3.500 lbs, terwijl de vrouwen tussen 1.500 en 2.600 lbs wegen. De beluga kan meer dan 50 jaar leven. Volwassen beluga's worden zelden verward met andere soorten, omdat ze volledig wit of witgrijs van kleur zijn. Kalveren zijn echter meestal grijs. Het hoofd van de beluga is anders dan dat van andere walvisachtigen. Zoals de meeste tandwalvissen heeft het een meloen, een olieachtige, vetachtige weefselklomp die zich in het midden van het voorhoofd bevindt. De meloen van de beluga is buitengewoon bulbous en zelfs smeedbaar. De beluga kan de vorm van haar hoofd veranderen door lucht rond haar sinussen te blazen. In tegenstelling tot veel dolfijnen en walvissen worden de wervels in de hals niet samen gesmolten, waardoor het een soepele, goed gedefinieerde hals krijgt die het dier in staat stelt zijn kop lateraal te draaien. Het rostrum heeft ongeveer 8 tot 10 tanden aan weerszijden van de kaak en in totaal 34 tot 40 tanden. In tegenstelling tot de meeste walvissen kan het achteruit zwemmen. De beluga smaakt seizoensgebonden. Belugas heeft een dorsale rug in plaats van een dorsale vin. De afwezigheid van de dorsale vinnen wordt weerspiegeld in de genusnaam van de soort — apterus het Griekse woord voor "wingless". De evolutionaire voorkeur voor een dorsale rug in plaats van een vin wordt beschouwd als een aanpassing aan onderijsomstandigheden, of mogelijk als een manier om de hitte te te bewaren. Net als bij andere walvisachtigen is de schildklier relatief groot in vergelijking met landzoogdieren (proportioneel driemaal zo groot als de schildklier van een paard) en kan hij bijdragen tot een hoger metabolisme tijdens de zomeroestuariene bezetting. Het lichaam is rond, vooral wanneer het goed gevoed wordt, en tapers zijn minder glad aan de kop dan aan de staart. Door de plotselinge verkleining tot de basis van de nek ziet het eruit als schouders, uniek onder walvisachtigen. De staartvin groeit en wordt steeds meer en meer ornatte kromming naarmate het dier ouder wordt. De flippers zijn breed en kort-makend hen bijna vierkant-vormig. De beluga leeft in een ononderbroken verdeling langs de omtrek in de Arctische en subarctische wateren, variërend van 50° NB tot 80° NB, met name langs de kust van Alaska, Canada, Groenland en Rusland. In het zuidelijkste deel van hun verspreidingsgebied bevinden zich geïsoleerde bevolkingsgroepen in het estuarium van de St. Lawrence en de Saguenay fjord, rond het dorp Tadoussac, Quebec, in de Atlantische Oceaan en de delta van de Amur, de Shantar-eilanden en de wateren rond Sakhalin Island in het Zee van Okhotsk. In de lente beweegt de beluga naar zijn zomergebied: baaien, estuaria en andere ondiepe inlaten. Deze zomerplaatsen zijn ononderbroken. Een moeder keert gewoonlijk jaar na jaar terug naar dezelfde plaats. Terwijl de zomerhuizen in de herfst met ijs kruipen, beweegt de beluga weg voor de winter. De meesten reizen in de richting van het vooruitstrevende ijsje en blijven de wintermaanden dicht bij de rand van de ijsberg. Anderen blijven onder de ijskap — overleven door ijskappen en polymeren (pleisters van open water in het ijs) te vinden waarin ze kunnen uitademen. Beluga kan ook luchtzakken vinden die onder het ijs vastzitten. Het vermogen van de beluga om de dunne slivers van open water te vinden in een dichte ijsverpakking die meer dan 96% van het oppervlak kan bedekken, verraadt wetenschappers. De echo-lokalisatiemogelijkheden van dit zee zijn sterk aangepast aan de bijzondere akoestiek van het subijs en er is gesuggereerd dat beluga open water kan waarnemen door middel van echo-locatie. In 1849, toen de werknemers de eerste spoorweg tussen Rutland en Burlington in Vermont bouwden, ontaarden ze de botten van een mysterieus dier in de stad Charlotte. In een dikke blauwe klei, die bijna 10 voet (3,0 m) onder het oppervlak was begraven, waren deze botten anders dan die van een dier dat eerder in Vermont was ontdekt. Deskundigen hebben de botten als een beluga aangemerkt. Omdat Charlotte meer dan 150 km (240 km) verwijderd is van de dichtstbijzijnde oceaan, waren vroege natuurkundigen het niet eens met de uitleg van de botten van een zeezoogdier dat begraven is onder de velden van het platteland van Vermont. De Charlotte walvis steunt vandaag in de studie van de geologie en de geschiedenis van het bekken van de ChamPlain. Dit fossiel is nu de officiële Fossil van de Vermont-staat (waardoor Vermont de enige staat is waarvan het officiële fossiel dat van een nog verder uitstervend dier is). Belugas zijn zeer sociaal. Groepen mannetjes kunnen in de honderden voorkomen, terwijl moeders met kalveren zich over het algemeen in iets kleinere groepen mengen. Wanneer peul samenkomen in estuaria, kunnen ze in de duizenden getallen. Dit kan een aanzienlijk deel van de gehele bevolking uitmaken en is het moment waarop zij het meest kwetsbaar zijn voor de jacht. Pods zijn meestal onstabiel, wat betekent dat ze meestal van peul naar peul bewegen. Radio-opvolging heeft aangetoond dat belugas in een peul kan beginnen en binnen een paar dagen honderden kilometers van die peul verwijderd is. Moeders en kalveren vormen het dichtstbijzijnde sociale relatie van de beluga. Kalveren keren vaak terug naar hetzelfde estuarium als hun moeder in de zomer, en ontmoeten haar soms zelfs nadat ze volledig volwassen waren geworden. Belugas kan speels zijn—ze kunnen mensen of andere walvissen bespioneren. Het is niet ongebruikelijk dat een aquariummanager door een van zijn ladingen wordt gescheurd. Sommige onderzoekers geloven dat het spitten voortkomt uit het zand wegblazen van schaaldieren aan de onderkant van het zee. De beluga is een traag zwemmer dat voornamelijk op vissen voedsel geeft. Het eet ook koppotigen (inktvis en octopus) en schaaldieren (krab en garnaal). Het forageren op de zeebodem vindt gewoonlijk plaats op diepten tot 1.000 voet maar zij kunnen minstens tweemaal deze diepte duiken. Een typische voedingsduik duurt 3 tot 5 minuten, maar buugas ondergaat 20 minuten per keer. Belugas was een van de eerste walvissoorten in gevangenschap. De eerste beluga werd in 1861 getoond in het Barnum's Museum in New York City. Canada was voor het grootste deel van de twintigste eeuw de belangrijkste bron voor Belugas, dat bestemd was voor tentoonstellingen. Tot het begin van de jaren zestig werden Belugas uit het estuarium van de St. Lawrence en vanaf 1967 uit het estuarium van de rivier de Churchill gehaald. Dit ging door tot 1992, toen de praktijk verboden was. Sinds Canada niet langer de leverancier van deze dieren is, is Rusland de grootste leverancier geworden. Individuen worden gevangen in de delta van de rivier de Amur en in de zeeen van het verre oosten van het land en vervolgens ofwel binnenlands vervoerd naar aquaria in Moskou, Sint-Petersburg en Sotsji, ofwel uitgevoerd naar buitenlandse landen, waaronder Canada zelf. Tegenwoordig blijft het een van de weinige walvissoorten die in aquaria en zeeparken in Noord-Amerika, Europa en Azië worden gehouden[18]. In 2006 waren er in Canada 30 beluga's en in de Verenigde Staten 28, en tot dan toe waren er 42 doden in gevangenschap gemeld. Er is gemeld dat een enkel specimen tot 100.000 US$1 op de markt kan halen. Zijn populariteit met bezoekers wijst op zijn aantrekkelijke kleur, en zijn waaier van gelaatsuitdrukkingen. Dit laatste is mogelijk omdat de meeste "zeemijlen" van walvisachtigen zijn gefixeerd, maar de extra beweging van de ongesmolten baarmoederhals van de beluga een groter bereik van schijnbare expressie mogelijk maakt. De meeste in aquaria aangetroffen beluga's worden gevangen in het wild, aangezien fokprogramma's voor in gevangenschap levende dieren weinig succes hebben gehad.Zo waren er, ondanks de inspanningen die sinds 2010 zijn geleverd, slechts twee walvissen met succes gefokt in het Vancouver Aquarium, een jaar eerder en een jaar later, twee. Nog eens drie die daar geboren waren, waren binnen drie jaar overleden. Vanaf 2008 staat de beluga op de lijst van "bijna bedreigde" soorten van de Internationale Unie voor het behoud van de Natuur; de onderbevolking van de Cook Inlet in Alaska wordt echter als ernstig bedreigd beschouwd en valt onder de bescherming van de Amerikaanse wet inzake bedreigde diersoorten. Van de zeven Canadese bevolking in beluga staan er twee op de lijst als bedreigd, bewoond in de Oost-Hudson-baai, en Ungava Bay. Inhoud De wereldbevolking van belugas bedraagt momenteel ongeveer 100.000. Hoewel dit aantal veel groter is dan dat van veel andere walvisachtigen, is het veel kleiner dan de populaties die voor de jacht zijn gebruikt. Er zijn naar schatting 40.000 mensen in het Zee Beaufort, 25.045 in de Hudson-baai, 18.500 in het Zee Bering en 28.008 in het Canadese laagpoolgebied. De bevolking in het estuarium van St. Lawrence wordt geschat op ongeveer 1000 mensen. Het wordt beschouwd als een uitstekende soort verklikkerdieren (indicator van de gezondheid van het milieu en veranderingen). Dit komt omdat het lang leeft, bovenop het voedselweb, met grote hoeveelheden vet en blauw, relatief goed bestudeerd voor walvisachtigen, en nog steeds enigszins gebruikelijk. Omdat de beluga samenvalt in riviermondingen, blijkt vervuiling een groot gevaar voor de gezondheid te zijn. Er is melding gemaakt van een toename van het aantal kankergevallen als gevolg van de vervuiling van de rivier de St. Lawrence. Lokale belugakarkassen bevatten zoveel verontreinigingen dat ze als giftig afval worden behandeld. Hier is een voortplantingsziekte ontdekt, die mogelijk veroorzaakt wordt door organische chloorverbindingen. Er zijn niveaus gevonden tussen 240 ppm en 800 ppm aan PCB's, waarbij mannetjes doorgaans een hoger gehalte hebben. De langetermijneffecten van deze verontreiniging op de getroffen bevolking zijn niet bekend. Indirecte menselijke verstoringen kunnen ook een bedreiging vormen. Terwijl sommige populaties kleine boten tolereren, proberen andere actief schepen te vermijden. De walvisjacht is een bloeiende activiteit geworden in de riviergebieden St. Lawrence en Churchill. Vanwege het voorspelbare migratiepatroon en de hoge concentraties is de beluga eeuwenlang door inheemse Arctische volkeren bejaagd. In veel gebieden gaat de jacht door en wordt ze als duurzaam beschouwd. Op andere gebieden, zoals de Cook Inlet, de Golf van Ungava, en op western Groenland, hebben eerdere handelsoperaties de bevolking echter in grote gevaren gebracht. De inheemse walvisvangst gaat door in deze gebieden, en sommige populaties blijven achteruitgaan. Deze gebieden zijn het onderwerp van een intensieve dialoog tussen de Eskimogemeenschappen en de nationale regeringen met het oog op de creëer van een duurzame jacht. Om de jacht te voorkomen worden belugas beschermd door het Internationaal moratorium op de commerciële walvisvangst, maar er zijn nog steeds kleine hoeveelheden beluga-walvisvangst toegestaan. Aangezien het zeer moeilijk is om de precieze populatie van beluga's te kennen, omdat hun habitats ook binnenwateren buiten de oceaan omvatten, is het voor hen gemakkelijk om in contact te komen met olie- en gasontwikkelingscentra. Om te voorkomen dat walvissen in contact komen met industrieel afval verplaatsen de regeringen van de Alaska en Canada locaties waar walvissen en afval in contact komen. Om te voorkomen dat gevangen walvissen sterven, zoeken onderzoekers van het Vancouver Aquarium Marine Science Centre manieren om te voorkomen dat schimmels de habitats binnenkomen en om hun gezondheid voortdurend te controleren. Gezonde gevangen beluga's zijn belangrijk omdat ze een van de enige walvissen zijn die in veel mariene aquariums worden aangetroffen. Het grote aantal captives vergroot de bedreiging voor de belugabevolking, terwijl hun karkassen bijdragen aan wetenschappelijk onderzoek. Subpopulaties zijn onderhevig aan verschillende dreigingsniveaus en rechtvaardigen een individuele beoordeling. De subpopulatie Cook Inlet is vanaf 2006 door de IUCN aangeduid als "Kritisch bedreigd". De Cook Inlet beluga-populatie staat sinds oktober 2008 op de lijst van bedreigde soorten in het kader van de wet inzake bedreigde diersoorten. Dit was te wijten aan het overoogsten van belugas vóór 1998. De bevolking heeft zich niet hersteld, ook al is de gerapporteerde oogst gering. De meest recente gepubliceerde raming per mei 2008 bedroeg in 2006 302. Bovendien heeft de nationale dienst voor de zeevisserij aangegeven dat de schatting van het punt in 2007 375 was.