Wooly Mammoth Case-Mate iPhone Case

Een wolharige mammoet (Mammuthus primigenius) in een typische ijstijd-toendra-setting. Aanpassen door uw eigen tekst toe te voegen. Wollige mammoeten waren niet merkbaar groter dan Afrikaanse olifanten die cadeaus dagen leefden. Volgroeide mammoetstieren bereikten hoogten tussen 9,2 ft en 9,8 ft, terwijl de dwergsoorten tussen 6 ft en 7,5 ft bereikten. Wollige mammoeten hadden een aantal aanpassingen aan de kou, het bekendst de dikke laag shaggy hair, tot 1 meter lang, met een fijne onderwol, waarnaar de wollige mammoet is genoemd. De vachten waren vergelijkbaar met die van muskoxen, en het zijn waarschijnlijk mammoeten gesmolten in de zomer. Ze hadden ook veel kleinere oren dan moderne olifanten; het grootste mammoetoor dat tot nu toe gevonden werd was slechts 12 in lang, vergeleken met 71 in voor een Afrikaanse olifant. Hun cadeau was niet dikker dan dat van olifanten, maar in tegenstelling tot olifanten hadden ze veel talgklieren in hun vel die vet afscheidden in hun haar, waardoor de isolerende eigenschappen verbeterden. Ze hadden een laag vet tot 3 in dik onder de huid die, net als de blubber van walvissen, hielp om ze warm te houden. Net als rendieren en muskusoxen, werd hun hemoglobine aangepast aan de kou om de zuurstoftoevoer rond het lichaam te verbeteren en bevriezing te voorkomen. Andere karakteristieke kenmerken zijn een hoge, gepiekte kop die in veel grotschilderingen knobbelachtig lijkt, en een hoge schouderbult als gevolg van lange doornuitsteeksels op de halswervels die waarschijnlijk vetafzettingen bevatten. Een ander kenmerk dat soms in grotschilderingen werd gevonden, werd bevestigd door de ontdekking van de bijna intacte resten van een baby mammoet genaamd Dima. In tegenstelling tot de boomstamlobben van levende olifanten, had Dima's bovenlip aan het puntje van de romp een brede kwab, terwijl de onderlip een brede, vierkante flap had. Hun gebit was ook aangepast aan hun dieet van grof toendragras, met meer borden en een hogere kroon dan hun zuiderlijke verwanten. Wollige mammoeten hadden extreem lange slagtanden - tot 16 ft lang - die duidelijk gebogen waren, in veel grotere mate dan die van olifanten. Het is niet duidelijk of de slagtanden een specifieke aanpassing aan hun omgeving waren; mammoeten hebben hun slagtanden mogelijk gebruikt als schoppen om sneeuw van de grond te verwijderen en de begroeiing hieronder te bereiken. Dit blijkt uit vlakke gedeelten op het ventrale oppervlak van sommige slagtanden. Ook is bij veel exemplaren waargenomen dat er een hoeveelheid draag kan zijn op de slagtand die suggereert dat sommige dieren een voorkeur hadden voor welke slagtand ze hun stammen hadden vastgezet. Hoewel de geconserveerde exemplaren van mammoethaar roodachtig of oranje van kleur zijn, wordt aangenomen dat dit te wijten is aan het uitlogen van pigment tijdens de begrafenis. In 2006 meldde de University of California, San Diego dat ze de sequentie hadden bepaald van het gen dat de haarkleur van zoogdieren van wolharige mammoet-botten beïnvloedt. Mammoeten zouden vachten hebben met verschillende kleuren, variërend van donkerbruin of zwart tot bleke tinten, mogelijk blond of gember. Het uitsterven van de wolharige mammoet was waarschijnlijk te wijten aan een combinatie van de effecten van klimaatverandering en menselijke roofdieren. Een kleine populatie van wolharige mammoeten overleefde op St. Paul Island, Alaska, tot 3750 v.Chr., terwijl een andere op Wrangel Island in de Noordelijke IJszee bleef tot 1700 v.Chr. Deze dieren werden oorspronkelijk beschouwd als een dwergsoort, veel kleiner dan de oorspronkelijke wolharige mammoet uit het Pleistoceen. Na nader onderzoek worden Wrangel-mammoeten echter niet langer als dwergen beschouwd.