Verminder opnieuw gebruik Recyclen Symbool Pijl 3R T-shirt

Recycling is een essentieel onderdeel van het moderne afvalbeheer en is het derde onderdeel van de afvalhiërarchie "Vermindering, hergebruik, Recyclen". Recyclebare materialen zijn onder meer allerlei soorten glas, papier, metaal, plastic, textiel en elektronica. Hoewel de compostering of ander hergebruik van biologisch afbreekbaar afval - zoals voedsel- en tuinafval - in feite vergelijkbaar is, wordt recycling doorgaans niet als recycling beschouwd. Materialen die gerecycleerd moeten worden, worden ofwel naar een centrum van het collectie gebracht of uit de kromming opgehaald, vervolgens gesorteerd, gereinigd en opnieuw verwerkt tot nieuwe materialen die bestemd zijn voor de fabricage. In strikte zin zou recycling van een materiaal een nieuwe voorraad van hetzelfde materiaal opleveren, bijvoorbeeld gebruikt kantoor voor meer kantoor-papier, of gebruikt voor meer polystyreen met schuim. Dit is echter vaak moeilijk of te duur (in vergelijking met de productie van hetzelfde product uit grondstoffen of andere bronnen), dus "recycling" van veel producten of materialen impliceert hergebruik bij de productie van verschillende materialen (bijvoorbeeld karton). Een andere vorm van recycling is de berging van bepaalde materialen uit complexe producten, hetzij vanwege hun intrinsieke waarde (bv. lood uit autobatterijen of goud uit computeronderdelen), hetzij vanwege hun gevaarlijke natuur (bv. verwijdering en hergebruik van kwik uit verschillende onderdelen). Critici betwisten de netto economische en milieuvoordelen van recycling ten opzichte van de kosten, en suggereren dat voorstanders van recycling de zaken vaak slechter maken en te lijden hebben onder een vooroordeel. Met name critici betogen dat de kosten en de energie die in collectie en vervoer wordt gebruikt, de kosten en de energie die in het productieproces wordt bespaard, in de weg staan (en opwegen); ook dat de door de recyclingindustrie geproduceerde banen een slechte handel kunnen zijn voor de banen die verloren gaan in de houtkap, de mijnbouw en andere industrieën die met de productie van nieuw geproduceerde producten te maken hebben; en dat materialen zoals papierpulp slechts een paar keer kunnen worden gerecycleerd voordat de afbraak van materiaal verdere recycling onmogelijk maakt . Voorstanders van recycling betwisten elk van deze beweringen en de geldigheid van argumenten van beide zijden heeft geleid tot aanhoudende controverse. Recycling is een gangbare praktijk geweest voor het grootste deel van de menselijke geschiedenis, met geregistreerde voorstanders tot Plato in 400 voor Christus. In perioden waarin de middelen schaars waren, werden archeologische studies uitgevoerd naar oude afvalstortplaatsen die show bevatten van minder huishoudelijk afval (zoals as, gebroken gereedschap en aardewerk) — wat betekent dat er meer afval werd gerecycleerd zonder nieuw materiaal. In pre-industriële tijden zijn er aanwijzingen dat er in Europa schroot en andere metalen worden verzameld en voor eeuwig hergebruik worden gesmolten[4]. In Groot-Brittannië zijn stof en as afkomstig van hout- en kolenbranden verzameld door 'vuilnis' en gedowncycled als basismateriaal voor baksteenproductie. De belangrijkste drijfveer voor dit soort recycling was het economische voordeel van het verkrijgen van gerecycleerde grondstoffen in plaats van het aanschaffen van nieuw nieuw materiaal, en het gebrek aan verwijdering van openbaar afval in steeds dichter bevolkte gebieden. In 1813 ontwikkelde Benjamin Law het proces waarbij rags in Batley, Yorkshire, werden omgevormd tot 'ondiepe' en 'mungo' wol. Dit materiaal combineerde gerecycleerde vezels met nieuw verkregen wol. De shoddy-industrie in West-Yorkshire in steden als Batley en Dewsbury duurde van begin 19c tot tenminste de Eerste Wereldoorlog. In 1987 trok het schip Mobro 4000 afval van New York naar North Carolina. waar het werd ontkend. Het werd vervolgens naar Belize gezonden; waar het ook ontkend werd. Uiteindelijk keerde de schuur terug naar New York en het afval werd verbrand. Het incident leidde tot verhitte discussies in de media over afvalverwerking en recycling. Het incident wordt vaak aangeduid als het aansteken van de "hysterie" van de jaren negentig van de vorige eeuw. Econoom Steven Landsburg beweert dat recycling van papier in feite de populaties van bomen vermindert. Hij betoogt dat, omdat papierbedrijven prikkels hebben om de bossen die zij bezitten aan te vullen, grote vraag naar papier tot grote bossen leidt. Omgekeerd leidt de verminderde vraag naar papier tot minder "gekweekte" bossen[34]. Vergelijkbare argumenten werden naar voren gebracht in een artikel voor de vrije markt van 1995. Wanneer bosbouwers bomen kappen, worden er meer planten in hun plaats geplant. Het meeste papier is afkomstig van pulpbossen die speciaal voor de papierproductie worden geteeld. Veel milieuactivisten wijzen er echter op dat "gekweekte" bossen op verschillende manieren minder zijn dan bossen die nieuw zijn. Bossen in de landbouw kunnen de grond niet zo snel herstellen als bossen in de eerste persing, wat leidt tot wijdverbreide bodemerosie en waarbij vaak grote hoeveelheden meststoffen nodig zijn om te behouden, terwijl de biodiversiteit van bomen en in het wild levende organismen beperkt is in vergelijking met bossen in de eerste persing. Ook zijn de nieuwe bomen die zijn geplant niet zo groot als de bomen die zijn gekapt, en het argument dat er "meer bomen" zullen zijn, is niet overtuigend voor bosbouwers als ze snoep tellen. Het recyclen van papier mag niet worden verward met het redden van het tropische bos. Veel mensen hebben het misverstand dat papierproductie de oorzaak is van ontbossing van tropische regenwouden, maar zelden wordt tropisch hout geoogst voor papier. De ontbossing wordt voornamelijk veroorzaakt door de bevolkingsdruk, zoals de vraag naar meer landbouwgrond of bouwgrond. Het recyclingpapier vermindert weliswaar de vraag naar bomen, maar komt de tropische regenwouden niet veel ten goede.