The Cliffs at Etretat 1885 by Claude Monet Kussen

Oscar-Claude Monet (UK: /ˈmɒ neɪ/ US: /moʊneɪ, əˈ- kloquo/ Franse, nism; 1840 - 5 december 1926) was een Franse schilder en oprichter van impressionistisch schilderij dat gezien wordt als een belangrijke voorloper van moderniteit, vooral in de moderne tijd zijn pogingen om natuur te schilderen zoals hij die ervaart[1]. Tijdens zijn lange loopbaan was hij de meest consistente en productieve beoefenaar van de filosofie van het impressionisme om zijn perceptie vóór de natuur uit te drukken, met name wat betreft het plein air (buiten) landschapsschilderij[2]. De term "impressionisme" is afgeleid van de titel van zijn schilderij Impression, soleil relevant, tentoongesteld in de 1874 ("tentoonstelling van afwijzingen"), die door Monet en zijn medestanders als alternatief voor de Salon werd geïnitieerd. Monet werd opgevoed in Le Havre, Normandië, en raakte geïnteresseerd in de buitenlucht en begon al vroeg te trekken. Hoewel zijn moeder, Louise-Justine Aubrée Monet, zijn ambities om schilder te worden steunde, heeft zijn vader, Claude-Adolphe, hem afgekeurd en gevraagd een loopbaan in het bedrijfsleven te volgen. Hij was heel dicht bij zijn moeder, maar ze stierf in januari 1857 toen hij zestien jaar oud was, en hij werd gestuurd om te leven met zijn kinderloze, weduwe maar rijke tante Marie-Jeanne Lecadre. Hij ging verder studeren op de Académie Suisse, en onder de academische geschiedenisschilder Charles Gleyre, waar hij klasgenoot was van Auguste Renoir. Zijn vroege werken omvatten landschappen, seizoenskapjes en portretten, maar trokken weinig aandacht. Eugène Boudin was een belangrijke vroege invloed die hem informeerde over het concept van plein air schilderij. Vanaf 1883 woonde Monet in Giverny, ook in Noord-Frankrijk, waar hij een huis en onroerend goed kocht en een groot landschapsproject begon, waaronder een waterlievelingsvijver. De ambitie van Monet om het Franse platteland te documenteren heeft geleid tot een methode om dezelfde scène vele malen te schilderen, om zo de lichtverandering en het voorbijgaan van de seizoenen vast te leggen. Een van de bekendste voorbeelden zijn zijn haystacks (1890-1991), schilderijen van de Roen Cathedraal (1894) en schilderijen van waterluiken in zijn tuin in Giverny, die hem gedurende de laatste 20 jaar van zijn leven voortdurend bezet hebben. De beroemde en populaire aard van Monet, die vaak werd tentoongesteld en succesvol was tijdens zijn leven, steeg in de tweede helft van de 20e eeuw, toen hij een van de beroemdste schilders ter wereld werd en een bron van inspiratie voor de oprukkende groepen kunstenaars. Toen de eerdere steun van Monet en zijn voetgangers door Durand-Ruel begon af te nemen, lieten Monet, Renoir, Pissarro, Sisley, Paul Cézanne, Edgar Degas en Berthe Morisot hun werk onafhankelijk zien, onder de naam Anonymous Society of Painters, Sculptors and Engravers, waarvoor Monet een leidende figuur was in zijn vorming[11]. 2][15] Hij was geïnspireerd door de stijl en het onderwerp van zijn enigszins oudere gesprekspartners, Pissarro en Édouard Manet.[41] De groep, waarvan de titel werd gekozen om elke vorm van associatie of beweging te vermijden, werd verenigd in hun onafhankelijkheid ten opzichte van de Salon-groep en het afwijzen van de heersende academische wereld[12][42]. Monet kreeg een reputatie als de belangrijkste landschapschilder van de groep[16]. Op de eerste tentoonstelling, in 1874, vertoonde Monet onder andere Impression, Sunrise, The Luncheon and Boulevard des Capucines.[43] De kunstcriticus Louis Leroy schreef een vijandige review. Met bijzondere aandacht voor Impression, Sunrise (1872), een wazige afbeelding van de haven van Le Havre en een stilistische omweg, bedacht hij de term "Impressionisme". De conservatieve critici en het publiek lieten de groep de rug toe, waarbij de term aanvankelijk ironisch was en het schilderij als onvoltooid bestempelde.[15][42] Meer progressieve critici prezen de weergave van het moderne leven: Louis Edmond Duranty noemde hun stijl een "revolutie in schilderen"[42]. Later betreurde hij het dat hij de naam inspireerde, omdat hij dacht dat het een groep was "waarvan de meerderheid niets indrukwekkends had"[14]. Het totale aantal aanwezigen wordt geschat op 3500. De tentoonstelling stond open voor eenieder die bereid was 60 frank te betalen en de kunstenaars de kans gaf hun werk te shows zonder inmenging van een jury.[44][45][46] Een andere tentoonstelling werd in 1877 gehouden. 6, opnieuw tegen de Salon. Monet liet 18 schilderijen zien, waaronder het strand op Sainte-Adresse, dat meerdere impressionistische kenmerken vertoont[28][47]. Voor de derde tentoonstelling, op 5 april 1877, selecteerde hij zeven schilderijen uit het dozijn dat hij de afgelopen drie maanden van Gare Saint-Lazare had gemaakt, de eerste keer dat hij "zoveel schilderijen van dezelfde site had gesynthetiseerd, waarbij hij hun scènes en temporaliteiten zorgvuldig had gecoördineerd"[48]. De schilderijen werden goed ontvangen door critici, die met name lof toezwaaien voor de manier waarop hij de aankomst en het vertrek van de treinen heeft vastgelegd[48]. Bij de vierde tentoonstelling was zijn betrokkenheid te danken aan onderhandelingen over de rol van Caillebotte[15]. Zijn laatste tentoonstelling met de impressionisten was in 1882, vier jaar voor de laatste impressionistische tentoonstelling.[49][50] Monet, Renoir, Pissarro, Morisot, Cézanne en Sisley hebben een experiment uitgevoerd