Officieel wapen van Karinthië Oostenrijk Symbool Ronde Sticker

Karinthië (Duits: Kärnten, Sloveens: Koroška) is de zuidelijkste deelstaat van Oostenrijk. Het ligt in de oostelijke Alpen en is vooral bekend om zijn bergen en meren. De mensen spreken voornamelijk Duits met een uniek (en gemakkelijk herkenbaar) Zuid-Oostenrijks-Beiers dialect, dat typisch is voor alle korte Duitse klinkers voordat de dubbele medeklinkers zijn verlengd ("Karinthische klinker strekken"). Een Sloveenstalige minderheid, bekend als de Karinthische Slovenen, is geconcentreerd in de zuidelijke en zuidoostelijke delen van de staat. De omvang van de groep kan niet precies worden bepaald omdat de vertegenwoordigers van de etnische groep een telling afwijzen. Aanbevelingen voor een boycot van de volkstelling van 2001 waarin werd gevraagd naar de taal die in de dagelijkse communicatie wordt gebruikt, maken het aantal verkregen personen ( 12.554 personen of 2,38% van een totale bevolking van 527.333 ) twijfelachtig. De belangrijkste industrieën van Karinthië zijn toerisme, elektronica, techniek, bosbouw en landbouw. De multinationale ondernemingen Philips en Siemens hebben daar grote activiteiten. Historisch gezien werden ze door ridders gebruikt om hen te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden gewone burgers steeds bredere wapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenschilden een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21e eeuw zijn wapenschilden nog steeds in gebruik bij verschillende instellingen en individuen (zo hebben verschillende universiteiten richtlijnen over hoe hun wapenschilden gebruikt kunnen worden en hoe het gebruik ervan beschermd kan worden). De kunst van het ontwerpen, tonen, beschrijven en vastleggen van wapens wordt heraldiek genoemd. Het gebruik van wapenschilden door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt burgerlijke heraldiek genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. Wapenschilden zijn in die traditie de wettelijke eigendom die van vader op zoon wordt overgedragen; ook vrouwen en dochters kunnen beren die zijn aangepast om hun relatie tot de huidige houder van het wapen aan te geven. Ongedifferentieerde armen worden door slechts één persoon tegelijk gebruikt. Andere afstammelingen van de oorspronkelijke drager konden de voorouderarmen slechts met enig beer van elkaar onderscheiden: meestal een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de koninklijke familie) nu altijd het merkteken is van een erfgenaam. Wegens hun belang voor identificatie, met name bij zegels op legale documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; slechts weinig landen doen dat vandaag de dag nog. Dit is uitgevoerd door heralds en de studie van wapenschilden wordt daarom "heraldiek" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldiek) zijn minder beperkend, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastiek huis of familie dezelfde wapens mogen gebruiken, hoewel een of meer elementen voorbehouden kunnen zijn aan het hoofd van het huis. Na verloop van tijd verspreidde het gebruik van wapens zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van het ontwerpinstituut "zijn de moderne logo en de zakelijke kleurstelling geëvolueerd uit de strijdstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwen". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen op wapenschilden in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart stelt dat sommige wapenschilden een vorm van corporate logo waren. Musea op middeleeuws wapenarsenaal wijzen er ook op dat ze als emblemen kunnen worden gezien als voorlopers van de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van groepsidentiteit. Merk op dat niet alle persoonlijke insignes heraldisch zijn, hoewel ze veel kenmerken kunnen delen. Vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen te identificeren (waar ze vaandels worden genoemd), ambassades en dergelijke, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldiek worden gevonden, maar ze worden meestal niet als heraldisch beschouwd. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationaal wapen hebben, en de twee kunnen in het geheel niet op elkaar lijken. De vlag van Schotland heeft bijvoorbeeld een wit saltier op een blauw veld, maar de koninklijke wapens van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele druk op een goud (of) veld. Het zegel van de Verenigde Staten is het wapen van de Verenigde Staten. De blazon ("Paleways of 13 pieces, argent and gules; a chief, azure") is bedoeld om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zegels, die de rol van een wapen vervullen. De staat Vermont (gesticht als de onafhankelijke Republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om het gebruik van een zegel toe te wijzen voor het waarmerken van officiële staatsdocumenten en heeft ook zijn eigen aparte wapen. Veel Amerikaanse sociale studentenverenigingen en studentenverenigingen, vooral hogescholen, gebruiken wapenschilden in hun symboliek. Deze wapens lopen sterk uiteen in hun mate van aansluiting bij de Europese heraldieke traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten zijn gevormd met Amerikaans lidmaatschap kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke bisdommen en kathedralen hebben een wapen.