Napoleon met paard, Slag bij St. Bernard Pass

Het jaar is 1800. Een kille wind fluistert door de torenhoge toppen van de Alpen, een stille getuige van het drama dat zich hieronder ontvouwt. Vergeet de geïdealiseerde portretten voor een moment, en luister naar het verhaal van een kruising in tegenstelling tot alle andere. Ik vertel u over Napoleon Bonaparte, een man gedreven door ambitie, en een leger gebonden door zijn wil. Ze marcheerden niet naar een slagveld van glorie, maar naar een natuurlijke vesting van ijs en steen: de Grote Sint-Bernhardpas. Stel je voor, als je wilt, de eindeloze zuilen van mannen, hun zware laarzen zinken in de meedogenloze sneeuw. Elke ademhaling was een witte pluim in de ijskoude lucht. Ze sleepte kanonnen en voorraden, hun lichamen overspannen met elke stap, over paden nauwelijks breder dan een berggeitenpad. De wind, een constante tegenstander, dreigde hen in de ijzige afgrond te gooien. Lawines, als slapende reuzen, doken over hen heen, wachtend om hun woede te ontketenen. Hij, Napoleon, de kleine korporaal, was daar onder hen. Niet altijd op een prachtig ros, zoals de schilders je willen doen geloven, maar vaak op een meer bescheiden muilezel, zijn blik gericht op de verre toppen. Zijn vijand was Oostenrijk, en het lot van Italië hing in de balans. De Austrianen, die de Fransen uit een groot deel van Italië hadden verdreven, geloofden dat de Alpen ondoordringbaar waren. Napoleon's gedurfde plan was om hen te verrassen, om op hen af te dalen vanuit deze onverwachte richting en terug te vorderen wat verloren was gegaan. Voor Napoleon was dit meer dan een militaire veldtocht; het ging om het consolideren van zijn macht, zijn afbeelding als briljant leider en het waarborgen van de dominantie van Frankrijk in Europa. Voor zijn mannen was het een test van loyaliteit en uithoudingsvermogen, gedreven door de belofte van heerlijkheid en de angst om te falen.