Marines van het Hand Grenade War Militaire Bomb Ar Koffiemok

De Franse militaire granaat komt waarschijnlijk uit de vorm van de granaat uit granaat, die ook in het Frans wordt genoemd. Grenadiers waren oorspronkelijk soldaten die gespecialiseerd waren in het gooien van granaten. Vandaag de dag worden sommige granaten afgevuurd van geweren of van speciaal ontworpen granaatwerpers. De meeste granaten ontploffen, projecteren granaten, d.w.z. stukken van de omhulling, de bijbehorende draad of een brandend materiaal. Sommige, zoals rookgranaten, verbranden enkel, geven rook vrij voor maskerend, het merken, of het signaleren. Grenades worden gevuld met explosieve of chemische vulstof en hebben een opening waarin een zekering is aangebracht. In moderne handgranaten wordt de zekering aangestoken door een inwendig apparaat in plaats van door een externe vlam. De eerste granaten verschenen in het Byzantijnse Rijk, niet lang na de heerschappij van Leo III (717-741).[2] Byzantijnse soldaten leerden dat het Griekse vuur, een Byzantijnse uitvinding van de vorige eeuw, niet alleen door brandweerlieden aan de vijand kon worden gegooid, maar ook in stenen en keramische potten[2] Later werden glazen containers gebruikt. In het Nationaal Museum van Athene zijn handgranaten met Grieks vuur in de 10e tot 12e eeuw te zien. Het gebruik van Grieks vuur, of liever gezegd varianten daarvan, verspreidde zich naar moslimlegers in het Nabije Oosten, vanwaar het China in de 10e eeuw bereikte[2]. Sommige middeleeuwse blaadjes waren klein genoeg om tegen vijandige troepen te worden ingezet en worden beschouwd als primitieve handgranaten. In China werden tijdens de Song-dynastie (960-1279AD) wapens, Zhen Tian Lei genaamd, gecreëerd toen Chinese soldaten buskruit in keramische of metalen containers pakten. In 1044 beschreef een militair boek Wujing Zongyao ("Compilation of Milous Classics") verschillende granaatrecepten waarin volgens Joseph Needham het prototype van de moderne handgranaat kan worden gevonden.[3] De eerste gietijzeren bommen en granaten in China verschenen pas in 1467[4] Binnen een paar eeuwen. Daarvan hadden de Chinezen het explosieve potentieel ontdekt van het verpakken van holle kanonballschalen met buskruit. Dit manuscript werd later door Jiao Yu geschreven in het boek uit de 14e eeuw van de Huolongjing ("Fire Drake Manual"), en bevatte een eerder gietijzeren kanon uit de Song-era, bekend als de "vliegende wolkenthunderclap eruptor" (fei yun pi-li pao). Volgens het manuscript (Needham's modified Wade-Giles spelling): De schelpen (fao's) zijn gemaakt van gietijzer, even groot als een kom en hebben de vorm van een bal. Binnen bevatten ze een halve pond 'magisch' buskruit (shen huo). Ze worden vanuit een eruptor (mu phao) naar het vijandelijke kamp gestuurd; en als ze er aankomen, klinkt het alsof er een donder-klep wordt gehoord en er flitsen licht verschijnen. Als tien van deze schelpen met succes in het vijandelijke kamp worden afgevuurd, zal de hele plek worden verlaten..[5] Deze tekst van de Huolongjing was ook belangrijk voor het begrip van de Chinese handgranaat in de 14e eeuw, aangezien hij veel meer gedetailleerde beschrijvingen en zelfs gedrukte illustraties van de gebruikte granaatbommen voorlegde.[6] In 1643 is het mogelijk dat "Grenados" tijdens de Engelse burgeroorlog in Holt Bridge onder het Welsh werden gegooid. Het woord "granaat" kwam voort uit de heerlijke revolutie (1688), waar eerst met buskruit gevulde bollen van cricketbolletjes met vuurkruit en met langbrandende wieken tegen de Jacobites werden gebruikt in de gevechten Killiecrankie en Glen Shiel.[7] Deze granaten waren niet erg effectief (waarschijnlijk omdat een directe klap nodig zou zijn om de granaten te laten werken. ) en daardoor weinig nut heeft gehad. "Afkoelen": een term die verwijst naar het opzettelijk vasthouden aan een gewapende granaat nadat de pin is getrokken en de hendel is losgelaten; door de zekering gedeeltelijk te laten branden wordt de tijd tot detonatie na het gooien verminderd . Deze techniek wordt gebruikt om het vermogen van de vijand om de granaat te bedekken of terug te gooien te verminderen. Het wordt ook gebruikt om de granaat in de lucht te laten barsten boven verdedigingsplaatsen[14] Deze techniek is inherent gevaarlijk, aangezien de smeltveiligheden kunnen variëren van granaat tot granaat. Daarom omschrijven de Amerikaanse mariniers (MCWP 3-35) het afkoelen als de "minst begunstigde techniek", waarbij ze een "hard werpen, overslaan/stuittechniek" aanbevelen om te voorkomen dat een vijand een granaat teruggeeft. Gewoonlijk wordt er een oproep gedaan om een granaat op te zetten, om vriendschappelijke krachten te waarschuwen. Sommige cellen, zoals "granaat" of "vuur in het gat", worden gebruikt wanneer een vijand een granaat heeft binnengegooid; in ieder geval is het de bedoeling om medesoldaten te waarschuwen om dekking te zoeken . In het Amerikaanse leger, als een granaat in een gesloten ruimte wordt gelaten vallen, zoals een tunnel, ruimte of graf, moet de persoon die de granaat laat vallen, "vuur in het gat" roepen om te waarschuwen dat er een explosie op het punt staat te gebeuren. Andere militaire procedures van de VS omvatten het roepen van "het uit vallen"om erop te wijzen dat een fragmentatiegranaat is opgesteld.