Koolstofafdichting op ijs canvas afdruk

Een digitaal schilderij van een bruine en witte Ribbon-zegel die op een ijskap rust op een zeer grijze en droeve dag. Er verschijnt ook een tekst met de tekst "Alaska". De lintafel (Histriophoca fasciata) is een middelgroot stuk van de echte zeehondenfamilie (Phocidae). Zij behoren tot de meest opvallende en gemakkelijk herkenbare. Ze kunnen worden geïdentificeerd door de kenmerkende lichtgekleurde banden of "linten" die hun nek, elke voorverduistering en heupen omringen. Het contrast is bijzonder sterk bij de mannetjes, met een donkerbruin tot zwart bekken met witte linten, variëren de vrouwen van zilvergrijs tot donkerbruin met bleke linten. Pasgeboren zeehondenpups hebben wit bont van natuurlijke oorsprong. Na het vormen van hun natuurlijke vacht verandert hun kleur in blauw-grijs op hun rug en silvery eronder; na enkele jaren worden sommige porties donkerder en andere lichter, en pas op de leeftijd van vier jaar doet het typische show van het ontwerp. Koolstofafdichtingen vormen jaarlijks hun vacht, vanaf mei en eindigend in juli, waarbij jongere mensen het eerst gieten. De lintafdichting heeft een grote opblaasbare luchtzak die met de luchtpijp is verbonden en zich aan de rechterkant over de ribben uitstrekt. Het kan functioneren als drijfmiddel, voor luchtopslag tijdens het duiken of voor "fonatie". Het is groter bij mannen dan bij vrouwen. Het lintafdichting kan tot ongeveer 5,2 ft lang groeien en bij beide geslachten tot 209 lb wegen. De verzegelingen van het lintje wisselen hun voorverduistering af en zwaaien hun achterkwart om over ijs te lopen, eerder dan het gebruiken van de katerpijlerachtige beweging die typisch door de meeste verzegelingen wordt gebruikt. De koolstofafdichtingen zijn ook fysiologisch en anatomisch aangepast om diepere duiken te maken (tot ongeveer 600 m) en sneller te zwemmen dan andere afdichtingen. Ze hebben een luchtzak dat de ribbenensoorten een seizoensgebonden ijsgebonden soort zijn die wordt aangetroffen in de Arctische en subarctische gebieden van de Noordelijke Stille Oceaan, met name in het Zee van Bering en het Zee van Okhotsk, en aangrenzende delen van de Arctische Oceaan, waaronder het Zee Chukchi, het oostelijk Siberisch Zee en het westerne Zee Beaufort. Deze zegels zijn relatief eenzaam, brengen het grootste deel van hun tijd door in de open oceaan en vormen losse aggregaten in het pakijs tijdens de lente om te bevallen, zuster pups en schimmels. Ze worden zeer zelden gezien op kustijs of land. Deze soort lijkt de voorkeur te geven aan gematigd dikke, "schone" ijskappen die in de binnenzone van het voorste ijs worden gevonden. Van eind maart tot begin mei variëren de rioolzegels in het Zee van Bering van de Pribilof-eilanden tot de Golf van Anadyr, ongeveer langs de continentale plat, die meer voorkomen op het noordwestelijke ijsfront. Naarmate het ijs in mei tot medio juli daalt, bewegen de zegels zich verder naar het noorden waar ze naar buiten trekken aan de achteruitrijdende ijrand en overblijvend ijs, soms in dichte groepen. Nadat het ijs is gesmolten, migreren de meeste koolstofafdichtingen waarschijnlijk ofwel met het teruglopende zee ijs door de Beringstraat naar het Chukchi-Zee ofwel blijven ze in de rest van het jaar pelagisch in het Zee Bering. Tot nu toe zijn er slechts twee erkende gevallen geweest waarin in Morro Bay, Californië, rioolzegels zijn gevonden in het zuiden van Seattle, Washington en zelfs nog verder naar het zuiden van het land. Niets wijst erop dat de ziekte de oorzaak was van het verschijnen van beide zegels op beide plaatsen, aangezien beide gezond bleken te zijn. Moeders met koolzegels bevallen hun jongen ver in de kust in het pakijs van april tot begin mei. De jongen verdubbelen hun gewicht tijdens de borstvoeding en worden gespeend na drie tot vier weken. Het paren zal waarschijnlijk kort na het spenen plaatsvinden, hoewel er weinig bekend is over het foksysteem. Het is bekend dat ribbenabels een verscheidenheid aan vissen, koppotigen en schaaldieren eten; informatie over hun voedingsgewoonten is echter beperkt en meestal beperkt tot de lente wanneer ribbenzegels doorgaans minder eten, zoals blijkt uit hun afgenomen gewicht en de dikte van de blauwbaars. Hoewel er weinig direct bewijs is voor predatie, zijn potentiële roofdieren van ribbenzegel polaire beren, dodelijke walvissen, haaien en walrussen. Koolstofafdichtingen zijn relatief onvoorzichtig terwijl ze naar buiten worden gehaald en kunnen met de boot dicht worden benaderd. Dit gedrag suggereert dat de ribbenzegel waarschijnlijk niet veel predatie door poolse beren ondervindt, maar ze ook bijzonder gevoelig kan maken voor de jacht door man. Siberië en Alaska Natives hebben vele generaties lang voor hun levensonderhoud op de ribbenzegel gejaagd en de huidige jaarlijkse vangst door Alaska Natives wordt geschat op minder dan 200 zeehonden per jaar. In de jaren zestig tot de jaren tachtig werden commerciële oogsten van ribbenbodems uitgevoerd door sovjetzeelieden. In die periode zou de populatie van het Zee Bering zijn gedaald van 80.000 of 90.000 naar 60.000 dieren. Uit onderzoek in het begin en het midden van de jaren zeventig blijkt dat de wereldwijde bevolkingsschatting van de rioolstofzegels tussen de 200.000 en 240.000 ligt, met schattingen tussen 60.000 en 100.000 in het Zee van Bering. Een recentere en betrouwbaardere schatting van de overvloed is momenteel niet beschikbaar. Onder de roofdieren bevinden zich orca, de Groenlandse haai en poolberen. In de jaren '60 was de bevolking van de ribbenzegels in het Zee van Bering gedaald van ongeveer 120.000 tot 70.000. De omvang van de populatie nam in 1987 weer toe tot ongeveer 130.000, nadat quota waren vastgesteld om de oogst te beperken tot ongeveer een vierde van het aantal eerder gejaagde zegels. In de meest recente inventarisatie van de visbestanden (2007) schatte de Nationale Maritieme Visserijdienst een mondiale bevolkingsomvang van 240.000 ribbenzegels, waarvan 90.000-100.000 in het Zee van Bering. In het Zee van Okhotsk was het gemiddelde aantal koolstofzegels tussen 1968 en 1988 370.000. De huidige bevolkingsontwikkeling is onbekend, maar recente schattingen wijzen erop dat er de afgelopen decennia geen catastrofale dalingen hebben plaatsgevonden. De mens jaagt al generaties lang op de rioolzegels en wordt nog steeds bejaagd door de inwoners van Siberië en Alaska voor hun levensonderhoud, maar het aantal geoogste zeehonden is altijd relatief klein geweest (minder dan 100 in Alaska). In het begin van de jaren '50 begon de USSR met het commercieel oogsten van koolstofzegels in het Zee Okhotsk; de visserij nam in de jaren '60 snel toe, met een gemiddelde van 13.000 tot 20.000 zegels per jaar. Vanaf 1961 werden in het Zee van Bering ook rioolzegels bejaagd, met een jaarlijkse oogst van bijna 10.000 individuen. Naarmate de zeehondenpopulatie afnam, daalde ook de jaaroogst, tot 3.500 in het Zee Okhotsk en 3.000 in het Zee Bering in de jaren tachtig (Popov, 1982). De oogst bleef fluctueren in verhouding tot de overvloed aan koolstofafdichtingen en politieke en economische onrust. Hoewel de onlangs door de Russische regering ingevoerde quota grote jaarlijkse oogsten (18.000) mogelijk zouden maken, blijft de jaarlijkse oogst vandaag de dag relatief laag. Andere menselijke gevolgen voor de rioolzegels zijn de toenemende olie- en gasontwikkeling in de Zeeen Okhotsk en Bering, olierampen en incidentele opname in de commerciële visserij. Bovendien kan de opwarming van de aarde van invloed zijn op de frequentie van jaren met uitgebreid ijs, de kwaliteit van het ijs en de duur van de persistentie ervan, zodat de hoeveelheid beschikbare ijshabitat van het zee voor ribbenemende zeehonden binnen hun historische bereik wordt verminderd.