jongen, overwonnen poster

Vermoedelijk rondlopen heb ik even rust genomen. Ik probeerde troost te vinden in deze uitgestrekte, open ruimte, illusief als mijn eigen gemoedsrust. Ik bestudeerde de wolken zoals het kind dat ik zo lang geleden was, en ik wilde ze bijna een afbeelding schilderen. Toen ik begon te voelen dat ze ook zo onbetrouwbaar waren als alle andere dingen in mijn leven, danste een bewuste wind als een borstel in de hemel. Hij onthulde wat ik denk dat ik moest zien. Ik begreep nooit echt de noodzaak om dit soort cryptische fantasie te visualiseren, omdat ik zo moe was van iedereen en hun affiniteit voor een inspirerende metafoor, maar mezelf verliezen in de skyline iets dat weerklank vindt in het hoofd, een stem, een onbekende stem, het zei: "Jongen, overwonnen" alsof het antwoord dat ik niet wist dat ik opeens zocht me vond, ik me richtte op mijn eigen metaforische demon, Ik zei wat ik moest zeggen, wat ik lang geleden had moeten zeggen, toen ik in een ander leven verdwaald was. Het knikte in een sullen begrip... en het verdween.