Schattige grappig baby zegel van goedkeuring stick

Bont zeehonden zijn de leukste en nieuwsgierige dieren. Ze zijn ongelooflijk speels. Deze unieke en grappige sticker is voorzien van een foto van een baby bontzegel die geniet van de zon op de rotsen rond het Tasmaneiland in Tasmanië, Australië. Je kunt het personaliseren met je eigen naam of tekst. Of, als je gewoon van de foto wilt genieten, kun je de tekst verwijderen. Dit is ook een perfect cadeau-idee voor elk kind, jongen, meisje, volwassene of dierenvriend. De Australische pelsrob (Arctocephalus pusillus doriferus) is de grootste pelsrob die in de Australische wateren voorkomt. Bont zeehonden hebben grote ogen, een puntig gezicht met snorharen en scherpe tanden. De Australische pelsrob, Arctocephalus pusillus doriferus, is de grootste van alle pelsrobben. Hij heeft een brede kop, een spitse snuit en lange trillingen in het gezicht (snorharen). Het lichaam is robuust en bedekt met dik bruin gelaagd haar, behalve op de voor- en achterflippers. De Australian Fur Seal is seksueel dimorf (mannetjes en vrouwen verschillen zichtbaar). De mannetjes zijn groter dan de vrouwen en dragen bij het rijpen een donkere manen van grof haar. Ze hebben een stel vleesetende tanden, vergelijkbaar met die van grote beren. Net als alle leden van de familie Otariidae (pelsrobben en zeeen leeuwen) kunnen ze hun lichaam op hun voorste flippers brengen om zich aan land te verplaatsen. Australische pelsrobben komen vaak voor in kustwateren en oceanen. Hun voorkeurshabitat, vooral voor het kweken, zijn rotseilanden, waaronder rotsstranden en geleidelijk hellende rotsachtige richels. De Australische pelsrob heeft een relatief beperkte verspreiding rond de eilanden van de Straat Bass, delen van Tasmanië en het zuiden van Victoria. Ze kunnen worden gezien terwijl ze naar buiten trekken (aan land komen) op eilanden voor de kust van Zuid-Australië en gebieden in het zuiden van Nieuw-Zuid-Wales zoals Montague Island. Aangezien het nauw verwant is aan de Zuid-Afrikaanse pelsrob, zijn de populaties wereldwijd redelijk veilig, hoewel er af en toe commercieel op gejaagd wordt in Zuid-Afrika. In Australië is het volledig beschermd, hoewel de aantallen waarschijnlijk nog maar de helft zijn van de historische pre-sealing dagen. De soort blijft kwetsbaar voor verstoringen in haar voortplantingsplaatsen en lijdt enige verliezen als gevolg van conflicten met commerciële visserijactiviteiten. Australische pelsrobben voeden zich met een verscheidenheid aan beenvissoorten plus inktvis en octopus. Het zijn vraatzuchtige en bekwame jagers in het water en ze zijn niet nadelig voor het profiteren van situaties waarin vissen worden gecorrumpeerd door netten en vis boerderijen. Met zijn gestroomlijnde vorm en sterke flippers is de Australian Fur Seal een wendbare zwemmer en kan hij tot een diepte van 200 m duiken om vissen en pijlinktvissen te vangen. Ondanks zijn omslachtige uiterlijk is het ook vrij mobiel op het land, zelfs over rotsachtig terrein. Bontzegels verschillen van andere zeehonden (echte zeehonden) omdat ze uitwendige oren hebben en de mogelijkheid om alle vier de ledematen te gebruiken om over land te bewegen. Ook hebben pelsrobben twee lagen bont, terwijl andere zeehonden slechts één laag hebben. Australische pelsrobben komen elk jaar aan land en vormen fokkolonies. De volwassen mannetjes komen eerst aan land en vestigen gebieden. Vrouwen komen samen in deze gebieden en worden verdedigd door de inwonende man vaak met aanzienlijke agressie tegen de vrouwen en andere mannen. Vrouwen brengen het grootste deel van de draagtijd door in het zee, waar ze aankomen vlak voor de geboorte van een enkele jongen (soms twee) tussen oktober en december. Vrouwen paren over het algemeen weer 6 - 10 dagen later. De Australian Fur Seal heeft wat wordt aangeduid als 'vertraagde implantatie', wat betekent dat de bevruchte eicel enige tijd slapend blijft voordat de implantatie wordt geïmplanteerd en de ontwikkeling wordt hervat. Dit zorgt ervoor dat de jongen altijd in de zomer geboren zullen worden wanneer de overlevingskansen het hoogst zijn vanwege het warmere weer en de overvloedige voedselvoorziening. De puppopulatie lijdt een hoog sterftecijfer in die eerste twee maanden van het leven, vooral wanneer de moeders weg zijn met het voeden van zeeen. De jongen worden gespeend op de leeftijd van vier tot zes maanden, maar kunnen nog zes maanden of langer bij de moeder blijven. In de jaren 1800 werd er zwaar gejaagd op de Australische pelsrob en de populatie daalde van enkele honderdduizenden naar slechts 20.000. Het verstrikt raken van afgedankt vistuig vormt ook een bedreiging. Alle Australische zeezoogdieren worden beschermd en de Australische pelsrobpopulatie herstelt zich.