Fractal Shofar Etiket

Met een fractale rendering van een shofar (rammhorn). De kleuren die de overhand hebben zijn geel, wit en blauw. Allemaal op een donkere achtergrond. Voor Yom Kippur of Rosh Hashanah gebruik. Een shofar wordt gemaakt van de hoorn van een ram of ander kosher dier. Het werd in het oude Israël gebruikt om de New Moon (Rosh Chodesh) aan te kondigen en mensen samen te roepen. Het was ook te zien op Rosh Hashanah, dat het begin van het nieuwjaar markeerde, wat zowel betekent dat men wakker moet worden van de oproep tot berouw, als in verband met het gedeelte dat op de tweede dag van Rosh Hashanah werd gelezen, de Binding van Isaac (Genesis, hoofdstuk 22), waarin Abraham een ram opoffert in plaats van zijn zoon Isaac. De shofar wordt vaak genoemd in de Tanach, Talmud en in de rabbinaire literatuur. Het werd gebruikt om de start van feestdagen, van de processen en zelfs om het begin van een oorlog aan te kondigen. Misschien komt de beroemdste bijbelse verwijzing naar de shofar voor in het Boek van Joshua, waar shofarot (meervoudig van shofar) werd gebruikt om de stad Jericho te vangen. De shofar was opgeblazen en de joden konden de stad vangen. De sjofar werd vaak naar de oorlog overgebracht, zodat de troepen zouden weten wanneer een gevecht zou beginnen. De persoon die de shofar zou blazen, zou de troepen van een heuvel oproepen. Alle troepen konden de roep van de sjofar van hun positie horen vanwege zijn duidelijke geluid. "Toen zei de LORD tegen Joshua... maart rond de stad met alle gewapende mannen. Doe dit zes dagen. Zeven priesters dragen trompetten van de horens van de rammen voor de ark. Op de zevende dag, mars zeven keer rond de stad, met de priesters die de trompetten blazen. Als je ze een lange ontploffing op de trompetten hoort klinken, laat iedereen een luide roep geven. Dan zal de muur van de stad instorten en zullen de mensen omhoog gaan, elk man recht in. (Joshua 6:2-5)" In de tempel in Jeruzalem werd de shofar soms samen met de trompet gebruikt. Op Nieuwjaarsdag werd de belangrijkste ceremonie gehouden met de shofar, een instrument dat in het centrum werd geplaatst met een trompet aan beide zijden; het was de hoorn van een wilde geit en recht in vorm, die met goud in het mondstuk werd geornamenteerd. Op snelle dagen werd de hoofdceremonie gehouden met de trompetten in het midden en met een shofar aan beide zijden. Bij die gelegenheden waren de shofarot de in vorm gekromde en met zilver versierde horens in de mondstukken. Op Yom Kippur van het jubileumjaar werd de ceremonie uitgevoerd met de shofar op Nieuwjaarsdag. Rosh Hoshana is het joodse nieuwjaar. Een ceremoniële hoorn, een "shofar" genaamd, is geblazen, die de joden eraan herinnert dat God koning is. Op Rosh Hashana wordt een feest met symbolisch voedsel gegeten, en de komende tien dagen worden met naam en tand doorgebracht. Rosh Hashana eindigt op Yom Kippur. Yom Kippur is een beoordelingsdag, waarin gebeden worden gemaakt om vergeving te vragen. Op Rosh Hashanah en andere volledige feestdagen (Dag van Aankomst, Verzamelen van de oogst [Succot], Passover en Feast of Weeks - Pentecost) heeft een enkele priester twee offers gebracht ter ere van de volledige vakantie, op Rosh Hashanah, iets speciaals tijdens het speciale offer. Vermoedelijk speelden twee Schoppenningen de lange nota's en speelde één speler Trumpet de korte nota. Dienovereenkomstig heet Rosh HaShanah Yom Teruah (de dag van de ontploffing) Anders hadden de Trumpets "topfacturering". Rosh Hashanah27a, steunt deze bewering: "Said Raba of het kan R. Joshua B. Levi zijn geweest: Wat is het scripturale bevel hiervoor? - Omdat het geschreven is: "Met trompetten en het geluid van de Shofar schreeuwen we voor de koning in de tempel, hebben we trompetten en het geluid van de Shofar nodig; elders niet." Rosh Hashanah kondigde het jubileumjaar aan, en het geluid van de shofar op Yom Kippur kondigde aan dat de financiële encumbranche daadwerkelijk werd vrijgelaten. In post-Biblicale tijden werd de shofar in religieuze zin versterkt door het verbod op het spelen van muziekinstrumenten als teken van rouw voor de vernietiging van de tempel. De shofar kondigt nog steeds het nieuwjaar en de nieuwe maan aan, introduceert Shabbat, voert het gebod uit om het op Rosh Hashanah te klinken en markeert het einde van de dag van het vasten op Yom Kippur zodra de diensten 's avonds zijn voltooid. De seculiere toepassingen zijn weggegooid (hoewel de shofar in 1967 werd geklonken om de hereniging van Jeruzalem te herdenken) Vandaag is de shofar voornamelijk geassocieerd met Rosh Hashanah. (d.w.z. "hoofd van het jaar" in het Hebreeuws) en Yom Kippur. De shofar is zo'n belangrijk onderdeel van Rosh Hashanah dat een andere naam voor de vakantie Yom Teruah is ("de dag van de shofar blast"). De shofar is honderd keer geblazen op elk van de twee dagen van Rosh HaShanah. Als een van de dagen van Rosh HaShanah-herfsten op Shabbat echter, is de shofar niet geblazen. Volgens de beroemde Joodse filosoof Maimonides is het geluid van de sjofar op Rosh HaShanah bedoeld om de ziel te wekken en haar aandacht te richten op de belangrijke taak van berouw (teshuvah). Het is een gebod om de shofar op Rosh HaShanah te blazen en er zijn vier specifieke shofarblasten verbonden aan deze vakantie: Teki’ah - een ongebroken ontploffing die ongeveer drie seconden duurt Shva’rim - een teki’ah gebroken in drie segmenten Teruah - Nine rapid fire blasts Tekiah Gedolah - Een drievoudige teki’ah die minstens negen seconden duurt, hoewel veel shofar blowers poging om veel langer te gaan , waar het publiek van houdt . De persoon die de shofar blaast wordt een Tokea genoemd (wat letterlijk "blaster" betekent) en het is geen gemakkelijke taak om elk van deze geluiden uit te voeren. Rol neer aan het eind van dit artikel voor een verbinding aan een video die de vier shofaire geluiden van Rosh HaShanah toont. Er is veel symboliek verbonden aan de shofar en de wettelijke vereisten voor wat een echte shofar is. De shofar van Rosh Hashanah, die tot doel heeft de godin in de luisteraar te beroven, mag niet van een kunstmatig instrument zijn vervaardigd. Het moet een instrument in zijn natuurlijke vorm en natuurlijk holle, door wie geluid wordt voortgebracht door menselijke adem, die God in de mens ademt. Dit zuivere, natuurlijke geluid symboliseert de levens die het joden noemt om te leiden. Bovendien is de meest wenselijke shofar de gebogen hoorn van een ram. De ram herinnert een van Abraham's bereidwillige offers aan wat hem het meest dierbaar was. De kromme in de hoorn spiegelt de bijdrage van degene die weergeeft. De sonde van de shofar vertelt de Akedah, toen God Abraham vroeg Isaac op te offeren. Het verhaal (Genesis 22:1-24) culmineert met Abraham die het mes opsteekt om zijn zoon te slachten, alleen om God zijn hand te laten houden en zijn aandacht te vestigen op een ram dat in een nabijgelegen diket is gevangen. Abraham offerde de ram op. Door dit verhaal beweren sommige midrashimen dat wanneer de shofar wordt geblazen, God zich zal herinneren dat Abraham bereid is zijn zoon op te offeren en daarom degenen zal vergeven die de schokken van de shofar horen. Op deze manier, net zoals de shofar blasten ons eraan herinneren ons te doen denken aan berouw, herinneren ze God er ook aan ons te vergeven voor onze looppas. De shofar is ook geassocieerd met het idee om God als koning te veroveren op Rosh HaShanah. De adem die de Tokea gebruikt om de geluiden van de shofar te maken, wordt ook geassocieerd met de adem van het leven, die God voor het eerst in Adam inademde bij de schepping van de mensheid. In de praktijk worden in het algemeen twee soorten gebruikt: de Ashkenazi en de Sefardi-shofar zijn gemaakt van de hoorn van een gedomesticeerde ram, terwijl een Jemenitische shofar is gemaakt van de hoorn van een kudu. Een Marokkaanse Shofar is een vlakke Shofar zonder bochten naast de hoofdbocht; jaren geleden, toen de Marokkaanse joden het jodendom niet mochten oefenen, was het gemakkelijk om hem in hun kleren te verbergen vanwege zijn vlakke vorm.