Fractal Fox Stropdas

Een betegeld fractaal afbeelding dat lijkt op een rode vos. U kunt de achtergrondkleur wijzigen. De rode vos (Vulpes vulpes) is zowel de grootste van de echte vossen als de meest verspreide vleeseter ter wereld. De soort komt verspreid over het hele noordelijk halfrond voor, van de poolcirkel tot Noord-Afrika, Centraal-Amerika en Azië. De soort is van Euraziatische oorsprong en gekoloniseerd Noord-Amerika kort na de ijstijd van Wisconsin. Het verspreidingsgebied van de soort is samen met de menselijke expansie in Australië uitgebreid, waar het schadelijk wordt geacht voor inheemse zoogdieren- en vogelpopulaties. De rode vos heeft een rode vacht die het hele jaar door veel opvallender is in de wintermaanden; een uitgespoeld sinaasappel tot kersenrood. De rode delen bedekken het hoofd, de schouders en de rug en de stuit kan rood of lichtgrijs zijn. Straalzwart markeert de poten en oren en de borst en keel zijn meestal lichtgrijs tot wit. Rode vossen hebben langwerpige lichamen en relatief korte ledematen. Mannetjes zijn over het algemeen groter dan vrouwen. Volwassenen kunnen gemiddeld 8-12 pond, en variëren in totale lengte van 48 - 57 inch. De staart, die langer is dan de helft van de lichaamslengte (70% van de kop- en lichaamslengte), is lang, pluizig en bereikt de grond in een staande positie. Rode vossen zijn zeer wendbaar en kunnen over 2 meter hoge hekken springen en goed zwemmen. Vixens hebben drie paar spenen, hoewel vixens met 7, 9 of 10 paar niet ongewoon zijn. Rode vossen hebben een binoculair gezichtsvermogen, maar hun zicht reageert vooral op beweging. Hun auditieve perceptie is acuut, ze kunnen zwarte korhoenders horen die van hun wortels veranderen op 600 plaatsen, de vlucht van kraaien op 1/4-1/2 km en het piepen van muizen op ongeveer 100 meter. Ze zijn in staat om geluiden te lokaliseren tot binnen één graad bij 700-3.000 Hz, hoewel minder nauwkeurig bij hogere frequenties. Hun reukvermogen is goed, maar zwakker dan dat van gespecialiseerde honden. Naast zijn grote afmetingen onderscheidt de rode vos zich van andere vossen door zijn vermogen om zich snel aan nieuwe omgevingen aan te passen en, in tegenstelling tot de meeste van zijn neven, staat hij nergens als bedreigd vermeld. Ondanks zijn naam produceert de soort vaak individuen met abnormale kleuren, waaronder albino's en melanisten. Er worden momenteel 45 ondersoorten erkend, die in twee categorieën zijn verdeeld: de grote noordelijke vossen en de kleine, primitieve zuidelijke vossen van Azië en het Midden-Oosten. Rode vossen zijn sociale dieren die binnen bepaalde gebieden een stabiel leefgebied hebben of rondtrekken zonder vaste verblijfplaats. De eenheden van de Rode Vossenfamilie delen een gemeenschappelijk gebied. In gunstige habitats en/of gebieden met een lage jachtdruk kunnen ondergeschikte vossen cadeau in een bereik zijn. Ondergeschikten zijn meestal jong uit het voorgaande jaar, die helpen bij het fokken van de kweeksets van de vixen. Niet-kweekvixens zullen kits bewaken, spelen, verzorgen en ophalen, een voorbeeld van verwantschapsselectie. Rode vossen kunnen hun familie verlaten zodra ze volwassen zijn, als de kans om een eigen territorium te winnen groot is. Zo niet, dan blijven ze bij hun ouders, ten koste van het uitstellen van hun eigen voortplanting. Na een draagtijd van ongeveer 52 dagen worden bij de vrouwen jongen geboren die variëren in aantal van 1 tot 12, waarbij 3 tot 6 algemeen voorkomen. Jongen worden blind en hulpeloos geboren en worden in week 12 gespeend als ze leren voor zichzelf te jagen. Zowel mannetjes als vrouwen spelen een belangrijke rol bij de voedselaanschaf voor opgroeiende jongen. Dens worden meestal gevonden in verlaten houthakkers of andere kleine zoogdierholen, verbreed om te voldoen aan de behoeften van een familie van vossen. Hun basisstructuur bestaat uit het hoofdkanaal, met een kamer of een verbreding van het hoofdkanaal, bekleed met grassen en andere vormen om een droge toevluchtsoord en geboorteplaats voor hun pups te maken. Dens variëren in locatie en kunnen worden gevonden in de wortelsystemen van grote bomen langs de oevers van beken of geulen, in of onder holle stammen of hagen, of waar dan ook waar een houtsnip zou besluiten om hun hol te graven. Het is gebruikelijk om een hol met meerdere ingangen te vinden. Naarmate de temperaturen in het hol stijgen met het begin van de zomer, zal de rode vos de jongen om de paar weken naar een nieuwe plek in het hol verplaatsen om blootstelling aan parasieten zoals vlooien te minimaliseren. Rode vos is zeer mobiel en kan dagelijks lange afstanden afleggen. Reizen van meer dan 6 mijl is niet ongehoord. Het verspreidingsgebied breidt zich uit tijdens de wintermaanden, vermoedelijk als gevolg van een verminderde beschikbaarheid van prooien, en krimpt tijdens het broedseizoen. Uitgebeelde ontlasting en geurpalen gemarkeerd met urine zijn het bewijs dat rode vossen op hun hoede zijn voor andere vossen, en als gevolg daarvan overlappen gebieden elkaar zelden. De rode vos komt voornamelijk 's nachts voor en kan soms overdag worden waargenomen. De activiteit van vrouwen overdag neemt toe met de voedingsbehoeften van groeiende jongen; anders wordt overdag op gewone plekken, vaak boven de grond, rust gehouden. Rode vossen zijn omnivoren met een variabel dieet, dat waarschijnlijk samenvalt met lokale prooipopulaties en seizoensgebonden beschikbaarheid van kleine zoogdieren en vogels. Kleine zoogdieren zoals muizen, eekhoorns, houthakkers en konijnen nemen het grootste deel van hun zoogdierdieet voor hun rekening, terwijl vogels zoals korhoenders, watervogels die hun nesten op de grond houden en andere vogels die hun eieren afstaan de belangrijkste vogelvoedingartikelen in hun dieet zijn. Andere opportunistische voedselproducten, zoals zangvogels, verschillende amfibieën en reptielen, ongewervelden zoals regenwormen en aas, worden allemaal geconsumeerd als de kans cadeaus zelf. Bovendien hebben rode vossen een zoete tand, omdat ze zijn opgemerkt dat ze rijpende druiven en appels in de vroege herfst eten. Rode vossen jagen het liefst in de vroege ochtenduren voor zonsopgang en late avond. Wanneer ze op een muis-achtige prooi jagen, bepalen ze eerst de locatie van hun prooi door geluid, dan springen ze, zeilend hoog boven hun steengroeve, in de lucht met hun staarten stuurend, voordat ze op doel landen tot op vijf meter afstand. Ze voeden zich meestal alleen in de late avonduren en 's nachts met aas. Ze zijn extreem bezitterig van hun voedsel en zullen hun vangsten verdedigen tegen zelfs dominante dieren. Rode vossen kunnen incidenteel overbodige dodingen begaan; tijdens een broedseizoen werden vier vossen geregistreerd die elk circa 200 zwartkopmeeuwen hebben gedood, met pieken tijdens donkere, winderige uren wanneer de vliegomstandigheden ongunstig waren. Verliezen van pluimvee en vederwild kunnen hierdoor aanzienlijk zijn. Rode vossen lijken een hekel te hebben aan mollen, maar zullen ze toch levend vangen en ze als speelbal aan hun kinderen cadeaus. Het gebruik van voedselkasten is gebruikelijk voor deze soort. Foerageergedrag dat het vaakst wordt gezien, is onder meer grillige bewegingen in open grasland, hoofd en oren die optrekken op zoek naar de geringste geritsel van gras of een glimp van vacht. Zodra een prooi-item zich bevindt, bevriest een vos, waarschijnlijk tot nul op de locatie, gevolgd door een snelle luchtstoot en het vangen van de prooi. De soort heeft een lange geschiedenis van associatie met de mens, wordt al eeuwenlang op grote schaal bejaagd als plaag en bontdrager, en is prominent vertegenwoordigd in de menselijke folklore en mythologie. Vanwege zijn wijdverspreide verspreiding en grote populatie is de rode vos een van de belangrijkste pelsdieren die voor de bonthandel worden geoogst. Vanwege hun overvloed behoren rode vossen tot de belangrijkste pelsdieren die door de bonthandel worden geoogst. Hun pelzen worden gebruikt voor garnituren, sjaals, manchetten, jassen en jassen. Ze worden voornamelijk gebruikt als trimmen voor zowel vachtjassen als bontkleding, inclusief avondwikkels. De pelzen van zilvermorfe vossen zijn populair als capes, terwijl kruisvossen meestal worden gebruikt voor sjaals en zeer zelden trimmen. Het aantal verkochte vossensjaals is groter dan het totale aantal sjaals gemaakt van andere bontdragers. Deze hoeveelheid wordt echter overschaduwd door het totale aantal vossenpelzen dat wordt gebruikt om te trimmen. De zilvermorfen worden het meest gewaardeerd door bontwerkers, gevolgd door respectievelijk de kruis- en de rode morfen. In het begin van de 20e eeuw werden jaarlijks meer dan 1000 Amerikaanse vossenhuiden in Groot-Brittannië geïmporteerd, terwijl er jaarlijks 500.000 werden geëxporteerd uit Duitsland en Rusland. De totale wereldwijde handel in wilde rode vossen in 1985-1986 bedroeg 1.543.995 pelzen. Vossen vertegenwoordigden 45% van de Amerikaanse in het wild gevangen pelzen ter waarde van $50 miljoen. Noord-Amerikaanse rode vossen, met name die van Noord-Alaska, zijn het meest gewaardeerd om hun vacht, omdat ze waakharen hebben met een zeer zijdeachtige textuur die, na het aankleden, de drager onbeperkte mobiliteit geven. Rode vossen die in de kustgebieden van Zuid-Alaska en op de Aleoeten leven zijn een uitzondering, omdat ze extreem grove pelzen hebben die zelden een derde van de prijs van hun neven uit Noord-Alaska overschrijden. De meeste Europese pelzen hebben een zeer grove textuur van bont in vergelijking met Noord-Amerikaanse soorten. De enige uitzonderingen zijn de Noordse en Verre Oost-Russische pelzen, maar ze zijn nog steeds inferieur aan Noord-Amerikaanse pelzen in termen van zijdeachtigheid.