Dumbbell Nebula Stropdas

De "Dumbbell nebula", ook bekend als Messier 27, pompt infrarood licht uit in dit afbeelding van de Spitzer Space Telescope van NASA. De nebula werd vernoemd naar zijn gelijkenis met een dumbbels, zoals gezien in zichtbaar licht. Het werd ontdekt in 1764 door Charles Messier, die het opnam als 27e lid van zijn beroemde catalogus van nebulante objecten. Hoewel hij het destijds niet wist, was dit de eerste in een klasse van voorwerpen, nu gekend als "planetaire nebulae,"om het in de catalogus te maken. Planetaire nebulae, die historisch gezien worden genoemd als hun gelijkenis met gasreusachtige planeten, zijn nu bekend als de overblijfselen van sterren die ooit veel op onze zon zagen. Als zonachtige sterren sterven, gooien ze hun buitengasvormige lagen eruit. Deze lagen worden verwarmd door de hete kern van de dode ster, genoemd een witte dwerg, en schijnen met infrarood en zichtbaar-lichte kleuren. Onze eigen zon zal bloeien in een planetaire nebula als het over ongeveer vijf miljard jaar sterft. De Dumbbell nebula is 1.360 lichtjaar verwijderd in de Vulpecula constellatie, en strekt zich uit over 4.5 lichtjaren ruimte. Dat zou meer dat de ruimte tussen onze zon en de dichtstbijzijnde ster vullen, en het laat zien hoe effectief planetaire nebulae zijn om een groot deel van het materiaal van een ster terug te keren naar de interstellaire ruimte aan het einde van hun leven. Het infrarooduitzicht van Spitzer show een andere kant van dit gerecycleerde stellair materiaal. De diffuse groene gloed, die het helderst is in de buurt van het midden, komt waarschijnlijk voort uit hete gasatomen die worden verwarmd door ultraviolet licht van de centrale witte dwerg. Een collectie van klontjes vult het centrale deel van de nebula, en de rood-gekleurde radiale spokes reiken ver voorbij. Astronomen denken dat deze eigenschappen moleculen waterstofgas vertegenwoordigen, gemengd met sporen van zwaardere elementen. Ondanks het feit dat het ultraviolet licht uit de centrale witte dwerg is gebroken, kan veel van dit moleculaire materiaal intact overleven en zich weer mengen in interstellaire gaswolken, waardoor de volgende generatie sterren wordt gevoed. Soortgelijke structuren worden gezien in de Helix en andere planetaire nebulae. Dit afbeelding is gemaakt met behulp van gegevens van de infraroodcamera van Spitzer. Blauw shows infrarood licht met golflengten van 3,6 micron, groen staat voor 4,5 micron licht en rood, 8,0 micron licht.