Symbool voor medische arts briefkaart

Vandaag de dag worden ziekenhuizen meestal gefinancierd door de staat, door gezondheidsorganisaties (voor winst of zonder winstoogmerk), door ziektekostenverzekeringen of liefdadigheidsinstellingen, onder meer door rechtstreekse liefdadigheidsdonaties. In de geschiedenis werden ziekenhuizen echter vaak opgericht en gefinancierd door religieuze ordes of liefdadige personen en leiders. Op dezelfde manier zijn moderne ziekenhuizen grotendeels bemand door beroepsartsen, chirurgen en verpleegkundigen, terwijl dit werk in de geschiedenis meestal door de oprichtende religieuze ordes of door vrijwilligers werd gedaan. In de Middeleeuwen kan het ziekenhuis andere functies vervullen, zoals de almshouse voor de armen, de hostel voor pelgrims of de ziekenhuisschool. De naam komt uit Latijnse ziekenhuizen (gastheer), die ook de wortel voor de Engelse woorden hotel, hostel, en gastvrijheid is. Het moderne woord hotel komt voort uit het Franse woord hostel, dat een stille s bevatte, dat uiteindelijk uit het woord werd verwijderd om een omtrek te achterlaten op het moderne Franse hotel. Het woord houdt ook verband met het woord "Ispital" in Sanskriet en het Duitse "Spital". De grammar van het woord verschilt lichtjes afhankelijk van het dialect. In de V.S., vereist het ziekenhuis gewoonlijk een artikel; in Groot-Brittannië en elders wordt het woord gewoonlijk zonder artikel gebruikt wanneer het onderwerp van een prepositie is en wanneer het betrekking heeft op een patiënt ("in/naar het ziekenhuis" vs. "in/naar het ziekenhuis"); in Canada worden beide toepassingen gevonden. De Romeinen creëerden valetudinaria voor de zorg voor zieke slaven, gladiatoren en soldaten rond de 100 v.Chr., en velen werden geïdentificeerd door latere archeologie. Hoewel het bestaan ervan als bewezen wordt beschouwd, bestaat er enige twijfel over de vraag of ze even wijdverbreid waren als ooit werd gedacht, aangezien veel ervan uitsluitend werden geïdentificeerd aan de hand van de indeling van de resten van het gebouw en niet aan de hand van overlevingsgegevens of vondsten van medische hulpmiddelen. De adoptie van het christendom als staatsgodsdienst van het rijk heeft geleid tot een uitbreiding van de zorgverlening. De eerste Raad van Nicaea in 325 A.D. drong er bij de kerk op aan de armen, zieken, weduwen en vreemden te voorzien. Het beval de bouw van een ziekenhuis in elke kathedraal stad. Een van de vroegste bouwprojecten was die van de arts Saint Sampson in Constantinopel en Basil, bisschop van Caesarea. De laatste was verbonden met een klooster en zorgde voor lodgings voor arme en reizigers, evenals voor de behandeling van zieken en zieken. Er was een aparte sectie voor lepers. Terwijl ziekenhuizen, door het concentreren van apparatuur, geschoold personeel en andere middelen op één plaats, duidelijk belangrijke hulp bieden aan patiënten met ernstige of zeldzame gezondheidsproblemen, worden ziekenhuizen ook bekritiseerd voor een aantal fouten, waarvan sommige endemisch zijn voor het systeem, andere die zich ontwikkelen uit wat sommigen een verkeerde aanpak van de gezondheidszorg overwegen. Er wordt vaak kritiek geuit op de "geïndustrialiseerde" natuur van de zorg, waarbij het behandelingspersoneel voortdurend wordt aangeworven, waardoor de patiënt wordt gedehumaniseerd en een doeltreffender behandeling wordt voorkomen, aangezien artsen en verpleegkundigen zelden nauw vertrouwd zijn met de patiënt. De hoge werkdruk die vaak op het personeel wordt uitgeoefend, verergert deze overhaaste en onpersoonlijke behandeling. De architectuur en de opzet van moderne ziekenhuizen worden vaak gesuggereerd als een factor die bijdraagt aan het gevoel van ongelijke behandeling van mensen waar veel mensen over klagen. Een ander punt van kritiek is dat ziekenhuizen op zich een gevaarlijke plaats zijn voor patiënten, die vaak lijden aan verzwakte immuunsystemen - hetzij omdat hun lichaam een ingrijpende operatie moet ondergaan, hetzij omdat ze in het ziekenhuis zelf zijn opgenomen. De meeste van deze kritiek is afkomstig uit het pre-Listeriaanse tijdperk. Maar zelfs in moderne ziekenhuizen kunnen ziekenhuisinfecties een belangrijke oorzaak zijn van ziekenhuisgerelateerde ziekte en soms sterfte. In het moderne tijdperk worden ziekenhuizen in grote lijnen gefinancierd door de overheid van het land waar ze zijn gevestigd, of financieel overleven door te concurreren in de particuliere sector (een aantal ziekenhuizen wordt nog steeds ondersteund door het historische type liefdadigheidsinstellingen of religieuze verenigingen). In het Verenigd Koninkrijk bijvoorbeeld bestaat er een relatief uitgebreid, "vrij op het punt van levering" gezondheidszorgstelsel, dat door de staat wordt gefinancierd. Ziekenhuiszorg is dus relatief gemakkelijk beschikbaar voor alle legale inwoners (hoewel ziekenhuizen hun beperkte middelen voorrang geven, bestaat er een neiging tot "wachtlijsten" voor niet-spoedeisende behandeling in landen met dergelijke systemen, en degenen die het zich kunnen veroorloven nemen vaak de particuliere gezondheidszorg uit om sneller te worden behandeld). Anderzijds hebben veel landen, zoals de VS, in de 20e eeuw een grotendeels particuliere, op winst gebaseerde benadering gevolgd voor het verlenen van ziekenhuiszorg, waarbij er vandaag weinig door de staat gesteunde liefdadigheidsziekenhuizen overblijven. Wanneer ziekenhuizen in deze landen waar winstoogmerk bestaat, onverzekerde patiënten toelaten in noodsituaties (zoals tijdens en na de orkaan Katrina in de Verenigde Staten), lijden zij direct financieel verlies, zodat er een duidelijke ontmoediging is om dergelijke patiënten toe te laten. Naarmate de kwaliteit van de gezondheidszorg in de wereld steeds meer een probleem is geworden, hebben ziekenhuizen daar steeds meer aandacht aan moeten besteden. Onafhankelijke externe kwaliteitsbeoordeling is een van de krachtigste manieren om de kwaliteit van de gezondheidszorg te beoordelen, en ziekenhuisaccreditatie is een van de middelen om dit te bereiken. In veel delen van de wereld is een dergelijke accreditatie afkomstig uit andere landen, een verschijnsel dat bekend staat als internationale accreditatie voor gezondheidszorg, door groepen als de accreditatie van Canada, de gemengde commissie van de VS, het Trent Accreditation Scheme uit Groot-Brittannië en de Haute Authorité de santé (HAS) uit Frankrijk.