Amsterdamse Vissers's Harbour Storm van Vincent Go Tissuepapier

De laatste leden van de schemering klampten zich vast aan de Amsterdamse hemel, bloedend vurig sinaasappel en flamingoroos over het wolkendoek. Hier, aan de De Ruijterkade, de bruisende haven van de stad, speelde een symfonie van rustige industrie zich af. Het ritmische kraken van tuigage, het gedempte geschreeuw van zeelieden, de zachte schoot water tegen de houten kades - allemaal melodieën in dit nachtelijke concert. — Ik, Vincent van Gogh, stond hier, mijn penseelstreken die de dans van licht en schaduw op het water nabootsen. Silhouetten van schepen, sommige met schoorstenen die hun moderne tijd verkondigden, zwaaiden als sluimerende reuzen. Op de kasseien bewogen de figuren zich met een vermoeid doel; misschien vissers, hun gezichten geëtst met de lijnen van een leven doorgebracht met worstelen met het zee, of havenarbeiders, verkleind door de torenhoge rompen, hun arbeid een stil ballet in het verdwijnende licht. — Er is hier een stilte, een zwangere pauze tussen de uitademing van de ene dag en de inhalatie van de volgende. Is dit het einde van een reis, of het aarzelende begin van een nieuwe? Het antwoord rimpelt ongezien over het wateroppervlak. Ik leg het allemaal vast met levendige kleuren, de blues en sinaasappels als tegenhanger van de vervaagde symfonie van de stad. In deze scène wachten duizend verhalen om verteld te worden; de verhalen fluisterden door de wind, de geheimen die in de verduisterde rompen worden gehouden, de levens geëtst op de gezichten van het onzichtbare. De De Ruijterkade, een haven die ademt, een stad die sluimert, een verhaal dat wacht om geschilderd te worden. — Dit werk van Vincent van Gogh is in het publieke domein in zijn land van herkomst en andere landen en gebieden waar de auteursrechtelijke term het leven van de auteur plus 100 jaar of minder is.