Afdrukken van verrekend Canvas

Een polospeler die op een eland rijdt (Alces alces), hamer verhoogd om te staken. De zon hangt laag boven het omringende naaldbos. Tekst lezen, "25 Midnight Sun Polo Game", "Gesponsorde door de North Star Polo Club", "Zondag op de Fairbanks Polo Grounds" en "Begint prompt om middernacht Mosquitos en soorten onder de acht krijgen in gratis" verschijnt ook. Elk jaar speelt het Goldpanners honkbalteam van Fairbanks, Alaska in de Midnight Sun Baseball Game. Het spel begint om middernacht op de zomerzonnewende, alleen verlicht door de zon. Fairbanks is slechts 160 mijl ten zuiden van de poolcirkel, de zon begint net te ondergaan in het noorden als het spel op gang komt en, bij het einde ongeveer drie uur later, de zon begint weer op te komen - ook in het noorden. Voetbal is niet de enige sport die op de zonnewende gespeeld kan worden. En het idee om op een eland te rijden is niet nieuw. In Noord-Europa en Azië werden elanden gebruikt om ruiters en ladingen over onherbergzaam terrein te vervoeren. Als een berg heeft de eland geen gelijke in het oversteken van moerassen en meevallers, glijden door struikgewas, klimmen over rotsen, en zwemmen snel over brede, gevaarlijke rivieren. In de dichte naaldbossen en moerassen die een groot deel van Noord-Europa en Azië bedekken, kan een ruiter te paard een ruiter op een eland niet ontlopen, zoals de Russische generaal Jermak Timofeyich ontdekte toen hij in de zestiende eeuw de verovering van Siberië begon namens tsaar Ivan de Verschrikkelijke. Om de overhand te krijgen op de Siberische elandruiters, verbood generaal Timofeitsch het houden van elanden, doodde hij gedomesticeerde elanden en jaagde systematisch op elandrijders om ze als voorbeeld voor anderen te laten zweven, spietsen of verminken. Het is waarschijnlijk dat het houden van elanden in de noordelijke bossen net frequent genoeg was om een overlast te zijn, omdat zoals we nu weten elanden - voor al hun voordelen als lastdieren - moeilijk in gevangenschap te houden zijn. Als getrainde elanden gewone en gemakkelijke afdelingen waren geweest, zouden de stoere, avontuurlijke Kozakken zeker van hoogte zijn veranderd en de elanden op gelijke voet hebben achtervolgd. In Europa werden elanden ook gebruikt om sleeën over grote afstanden over bevroren afval te trekken. Een nadeel van het gebruik van elanden op deze manier is dat paarden die niet bekend zijn met elanden wild verlegen en oncontroleerbaar worden wanneer ze worden geconfronteerd met deze vreemd uitziende wezens. In de 17e eeuw verbood het stadsbestuur van de Estse stad Dorpat (Tartu) gedomesticeerde elanden op straat. Men kan zich alleen maar voorstellen welke ravage paarden uit de hand, vastgebonden aan een coach of wagen, zou kunnen aanrichten in de smalle straatjes van de stad na plotseling geconfronteerd met een eland onschuldig trekken van een slee in de stad. Koning Karel XI van Zweden overwoog een cavalerieregiment op elanden te bouwen, waarschijnlijk om te profiteren van de terreur die ze in de harten van vijandelijke paarden zouden toeslaan. Geen kanon en musket vuur, geen lansen en sabels nodig zou zijn om de cavalerie charge van de vijand te verspreiden. Alleen al het verschijnen van elanden op het slagveld zou de cavalerie van de vijand in een achteloze vlucht brengen. Helaas, het grootse plan van de koning kwam tot niets, en experimenten in het domesticeren van elanden in deze eeuw maken het duidelijk waarom. Moose kon nooit bloeien als de cavalerie toeneemt vanwege hun catastrofale gevoeligheid voor veeziekten, en vanwege de grote moeilijkheden bij het voeden van elanden goed. Al in 1869 schreef de Russische zoöloog en ontdekkingsreiziger Alexander von Middendorff aan de regering van de tsaar: "Zelfs het beschaafde Europa is er tegenwoordig niet in geslaagd de elanden te domesticeren, het dier dat ongetwijfeld van groot nut kan zijn. Onze regering zou alle mogelijke inspanningen moeten doen om dit dier te domesticeren. Dit is te doen. De beloning zou groot zijn, en zo zou de heerlijkheid zijn." Na de 17e eeuw werd de paardenhouderij bijna 400 jaar lang een vergeten kunst. In Zweden was er een debat in de late 18e eeuw over de nationale waarde van het gebruik van de eland als huisdier. Er werd onder andere voorgesteld om de elanden te gebruiken bij de postdistributie en er werd gesuggereerd om een op elanden gemonteerde cavalerie te ontwikkelen. Dergelijke voorstellen bleven onuitgevoerd, vooral omdat de uitgebreide jacht op elanden het bijna tot uitsterven dreef en vanwege agressiviteit tijdens de bronstperiode. Het idee van de domesticatie van elanden kreeg niet veel aandacht in het tsaristische Rusland. Het verscheen echter opnieuw in de Sovjet-Unie van de jaren 1930; er werd destijds gesuggereerd dat elandencavalerie efficiënt kon worden gebruikt, zelfs in de diepe sneeuw. In 1934 gaf het Natuur Reservecomité van de Sovjetregering opdracht tot de oprichting van elandenreservaten (zapovedniks) en kweekcentra voor elanden. Het experimentele werk, geïnitieerd door Petr Alexandrovich Manteufel, vond plaats op een aantal locaties: in Yakutia, in het Serpukhov Experimental Game Boerderij en in het Buzuluksy Bor Natuur Reservaat in de regio Orenburg. Russische wetenschappers pakten het probleem van de paardenhouderij systematisch aan en waren succesvol. Ze ontdekten dat elanden konden worden getraind om melk te geven, ladingen of ruiters te dragen, sleeën en boomstammen te trekken, naar de wei te gaan en vrijwillig terug te keren naar stallen. Het werk was echter niet op tijd klaar voor de Tweede Wereldoorlog, en toen de oorlog kwam, werd het hele idee van cavalerie als gevechtsmacht weggevaagd. Na de oorlog werd het idee om de eland te domesticeren opnieuw nagestreefd, met de nadruk op landbouwgebruik. Men dacht dat de eland, wiens naam in het Algonkisch twijgwater betekent, een ideale manier zou kunnen zijn om het gebruik van het biomassaproductiepotentieel van de taiga in Noord- en Oost-Rusland te verbeteren, die niet bijzonder geschikt zijn voor het planten van voedselgewassen of conventionele veehouderij. Als de elanden konden worden gekweekt, konden ze praktisch gratis worden voorzien van voer, met behulp van de bijproducten van houtkap: boomtakken en schors. Het eerste boerderij, onder leiding van Jevgeni Knorre, werd in 1949 opgezet door de staf van de Pechora-Iljitsj Natuur Reserve, buiten de nederzetting Yaksha in de Republiek Komi. Zeldzame foto's uit die periode, een van een eland die wordt bereden en een van een eland die aan een slee trekt, gereproduceerd uit het artikel van Ye.P. Knorre uit 1969, "Gedragsveranderingen in elk in het proces van zijn domesticatie", zijn te zien op een van de webpagina's van het Kostroma Moose Boerderij. Sinds 1963 is het fokken van elanden voortgezet in het Kostroma Moose Boerderij, dat vanaf 2003 een kudde van 33 tamme elanden had. Hoewel het boerderij in dit stadium naar verwachting geen winstgevend bedrijf zal zijn, haalt het toch wat inkomsten uit de verkoop van elandemelk en uit bezoekende toeristengroepen. De belangrijkste waarde ervan wordt echter gezien in de mogelijkheden die het biedt voor het onderzoek naar de fysiologie en het gedrag van de elanden, evenals in de inzichten die het biedt in de algemene principes van dierlijke domesticatie. Een volgroeide eland kan ongeveer 275 pond (125 kg) dragen en werken met een slee beladen met 600 tot 800 pond (3 00-400 kg); het kan een zwaardere slee trekken, maar niet de hele dag. De loopsnelheid is 1,8 tot 2,5 mijl per uur (3-4 km / h) en het comfortabele werkbereik in een werkdag van vier tot zes uur is ongeveer 12,5 mijl (20 km). Grotere prestaties zijn mogelijk. Moose kan verpakkingen door het ruigste terrein dragen zonder de minste schade aan de verpakking aan te richten. Ze kruipen onder meevallers, glijden over moerassen, springen obstakels, onderhandelen over struikgewas en zwemmen torrents. Maar aan het einde van de dag blijven de pakketten veilig op hun plaats. Handgefokte elanden hebben het volste vertrouwen in hun trainers. Ze zullen bijvoorbeeld rustig naar een vliegtuig lopen waarvan de motoren huilen. Koe elanden die getraind zijn om te melken, douchen hun hoeders met genegenheid - een "probleem" dat, in een of andere vorm, door alle hoeders van elanden is gemeld. De meest nuttige werkende elanden, niet verrassend, zijn gecastreerde stieren, die groot en sterk worden en gemakkelijk te hanteren zijn. Degenen die tamme elanden hebben gehouden, melden dat de ervaring meer lijkt op het houden van een vriendelijke, loyale hond (een meter hoog op de schouder) dan op het hosten van een lid van de hertenfamilie. Hoewel elanden nuttig zijn en een aantal vertederende kenmerken hebben, is een reden waarom ze nooit werden gedomesticeerd dat ze notoir moeilijk te voeden en gezond te houden zijn in gevangenschap. Pogingen van Russische wetenschappers om het natuurlijke foerageren van elanden met haver, gerst en tarwekiemen te subsidiëren, mislukten toen de eland ziek werd. Het werk dat de eland deed, werd ondersteund door natuurlijke foeragemieren. Vandaag de dag weten we dat het natuurlijke dieet van elanden kan worden aangevuld met havermout, bieten en aardappelen; ziekte blijft echter een probleem. Kippen zijn niet alleen vatbaar voor veeziekten, maar ook voor de ziekten van andere hertensoorten. Amerikaanse elanden hebben een bijzonder somber record in gevangenschap. Een probleem dat de domesticatie van elanden belemmert, is dat ze niet het hele jaar door kunnen worden gewerkt. In de late winter, de lente en de vroege zomer zijn ze dun en zwak en kunnen ze niet worden gebruikt als lastdieren op natuurlijke voedergewassen alleen.