ZwavelCrested Cockato Poster

Sulfur-Crested Cockato (Cacatua galerita) ligt in de buurt van het Bellfield-meer, het Grampians Nationaal Park bij Halls Gap, Victoria (Australië) uit Wikipedia: De zwavelcreste cockatoo (Cacatua galerita) is een relatief grote witte cockatoe die wordt aangetroffen in beboste habitats in Australië en Nieuw-Guinea en op sommige eilanden van Indonesië. Het heeft een totale lengte van 44-55 cm (17,5-21,5 inch), waarbij de Australische ondersoort groter is dan de ondersoort uit Nieuw-Guinea en de nabijgelegen eilanden. De plumage is over het algemeen wit, terwijl de onderste en de staart geel zijn. De expressieve krest is geel. De rekening is zwart, de benen zijn grijs en de oogring is witachtig. De mannetjes hebben meestal bijna zwarte ogen, terwijl de vrouwen een meer rood of bruin oog hebben, maar dit vereist optimale kijkomstandigheden. De verschillen tussen de ondersoorten zijn subtiel. C. g. fitzroyi is vergelijkbaar met de nominaat ras, maar heeft geen geel op de oortuften en heeft een enigszins blauwe huid rond het oog. C. g. eleonora is vergelijkbaar met C. g. fitzroyi, maar is kleiner en heeft bredere veren in de crest, en C. g. triton is vergelijkbaar met C. g. eleonora, behalve dat het een kleinere rekening heeft. Hun kenmerkende rauwe roep kan zeer luid zijn; het is aangepast om door de bosomgevingen te reizen waarin zij leven, met inbegrip van tropische en subtropische regenwouden. Deze vogels zijn natuurlijk nieuwsgierig en ook zeer intelligent. Ze hebben zich zeer goed aangepast aan de Europese nederzetting in Australië en wonen in veel stedelijke gebieden. Deze vogels leven zeer lang en kunnen in gevangenschap opwaarts leven van 70 jaar[3][4], hoewel zij slechts ongeveer 20 tot 40 jaar in het wild leven. Het is bekend dat ze zich bezighouden met geophagie, het proces van het eten van klei om hun voedsel te zuiveren. Deze vogels produceren een heel fijn poeder om zichzelf waterdicht te maken in plaats van olie zoals veel andere vogels. De zwavelcreste cockatoo is een seizoensgebonden fokker in Australië; er is weinig bekend over het fokkerijgedrag in Nieuw-Guinea. In Zuid-Australië is het broedseizoen van augustus tot januari, terwijl in Noord-Australië het seizoen van mei tot september is. Het nest is een bed met houtspaanders in een holle boom. Zoals vele andere papegaaien concurreert het met andere soorten en met andere soorten voor nestplaatsen. Er worden twee tot drie eieren gelegd en de incubatie duurt 25 tot 27 dagen. Beide ouders incuberen de eieren en houden de nestlings op. De nestperiode ligt tussen 9 en 12 weken, en de jonge vloedgolven blijven een aantal maanden na de vlucht bij hun ouders. In een onderzoek uit 2009 met een Eleonora-cockatoo (de ondersoort Cacatua galerita eleonora) genaamd Snowball, werd vastgesteld dat met zwavel bediende kaketoes de bewegingen kunnen synchroniseren tot een muzikale slag. Soorten die op de grond voeden, zijn zeer kwetsbaar voor roofdieraanvallen. De cockatoo heeft een gedragsaanpassing ontwikkeld om zich hiertegen te beschermen: wanneer er een kudde op de grond is, is er ten minste één hoog in een boom (meestal een dode boom), met bescherming. Dit is zo algemeen bekend dat het zelfs in Australische slang is terechtgekomen: iemand die bewaker houdt voor plotselinge aanvallen van de politie op illegale gokbijeenkomsten wordt kortom een cockatoe of een kokhalskees genoemd.