Narwhal Case-Mate iPhone Case

Drie narwallen, Monodon monoceros, zwemmen samen in de donkere wateren van de Noordelijke IJszee. tekst lezen, "NARWHAL" verschijnt ook. De narwal is verwant aan de Beluga-walvis en leeft het hele jaar door in het Noordpoolgebied. Ze komen voornamelijk voor in de wateren van Groenland en Canada, zelden ten zuiden van 65° noorderbreedte. Mannetjes wegen tot 1.600 kg (3.500 lb), vrouwen wegen ongeveer 1.000 kg (2.200 lb). De grootste narwal ooit gevonden woog 3.500 pond. Ze hebben de vorm van een beluga en hebben ongeveer vier centimeter isolerend vet. Narwallen komen gewoonlijk samen in groepen van ongeveer vijf tot tien individuen. In de zomer komen verschillende groepen samen en vormen grotere aggregaties. Narwal is afgeleid van het Oudnoorse woord nár, wat "lijk" betekent, verwijzend naar de grijsachtige, gevlekte pigmentatie van het dier, zoals die van een verdronken zeeman. Narwallen zijn het donkerst als de jongen witter worden met de leeftijd. Het meest opvallende kenmerk van de mannelijke narwal is de enkele 2-3 meter (7-10 ft) lange gedraaide slagtand. Het is een snijtand die van de linkerkant van de bovenkaak projecteert en een linkshandige helix vormt. De wetenschappelijke naam van de narwal, Monodon monoceros, is afgeleid van "één-tand-één-hoorn." De slagtand kan tot 3 meter (9,8 ft) lang zijn - vergeleken met een lichaamslengte van 4-5 meter (13-16 ft) - en wegen tot 10 kilogram (22 lb). Ongeveer een op de 500 mannetjes heeft twee slagtanden, die optreedt wanneer de rechter snijtand, normaal klein, ook uitgroeit. Een vrouw narwal kan ook een slagtand produceren, maar dit komt zelden voor, en er is een enkel geregistreerd hoesje van een vrouw met dubbele slagtanden. Men denkt dat dit gedrag sociale dominantiehiërarchieën in stand houdt. Soms wrijven mannelijke narwallen hun slagtanden samen in een activiteit die "slagtanden" wordt genoemd. De reden voor dit gedrag is onbekend; het kan zijn om "een jeuk te krabben" (de basis van de slagtand is meestal besmet met luizen); of slagtand kruising kan een vriendelijke groet zijn. De meest algemeen aanvaarde theorie voor de rol van de slagtand is vergelijkbaar met de manen van een leeuw of de staartveren van een pauw. Het kan helpen bij het bepalen van de sociale rang, het handhaven van dominantiehiërarchieën of het helpen van jonge mannen bij het ontwikkelen van vaardigheden die nodig zijn voor prestaties in volwassen rollen. Narwals zijn zelden waargenomen met behulp van hun slagtand voor gevechten of ander agressief gedrag of voor het breken van zee in hun arctische habitat. Narwal gaat meestal in een rustig tempo verder, ademt langzaam en rolt, maar is opmerkelijk snel wanneer ze zich bedreigd voelen. Soms reizen ze in kleine familiegroepen en communiceren ze door middel van een grote verscheidenheid aan kreten, trillingen, fluitjes en klikken. Narwallen hebben een relatief beperkt en gespecialiseerd dieet. Hun prooi bestaat voornamelijk uit zwarte heilbot, poolkabeljauw en Arctische kabeljauw, garnalen en Gonatus-inktvis. Bijkomende items gevonden in magen zijn wolfvis, lodde, schaatsen en soms stenen, per ongeluk ingenomen wanneer walvissen zich voeden in de buurt van de onderkant. Hoe narwallen hun prooi vangen is onbekend. Sommige wetenschappers geloven dat narwal hun prooi met geluid verdoven, net als dolfijnen. Narwhal vertonen seizoensgebonden migraties met een hoge getrouwheid van terugkeer naar de favoriete ijsvrije zomergebieden, meestal in ondiepe wateren. In de winter worden ze voornamelijk gevonden in offshore, diepere wateren onder dik pakijs, die opduiken in nauwe kloven in het zee, of in leads. Narwal uit Canada en West-Groenland overwinteren regelmatig in het pakijs van de Straat van Davis en Baffin Bay langs de continentale helling met minder dan 5% open water en hoge dichtheden van zwarte heilbot. Voeding in de winter is goed voor een veel groter deel van de energie-inname van de narwal dan in de zomer en als mariene roofdieren zijn ze uniek in hun succesvolle exploitatie van Arctische ecosystemen in het diepe water. Het meest opvallende van hun aanpassingen is het vermogen om diepe duiken uit te voeren. Op hun overwinteringsgebied maken de narwals enkele van de diepste duiken die ooit zijn vastgelegd voor een zeezoogdier, waarbij ze meer dan 15 keer per dag duiken naar ten minste 800 meter (2.400 voet), waarbij veel duiken 1.500 meter (4.500 voet) bereiken. Duiken naar deze diepten duren ongeveer 25 minuten, inclusief de tijd doorgebracht op de bodem en de transit naar beneden en terug van het oppervlak. In het ondiepere zomerterrein duiken narwallen naar diepten tussen de 30 en 300 meter (90-900 voet). De enige roofdieren van narwallen naast de mens zijn polaire beren en orka's. Inuit mogen legaal op deze walvissoort jagen voor hun levensonderhoud. Het noordelijke klimaat biedt weinig voeding in de vorm van vitamines die alleen kunnen worden verkregen door de consumptie van zeehonden, walvissen en walrussen. Bijna alle delen van de narwal, vlees, huid, blubber en organen, worden geconsumeerd. Mattak, het woord voor rauwe schil en blubber, wordt beschouwd als een delicatesse, en de botten worden gebruikt voor gereedschap en kunst. Op sommige plaatsen in Groenland, zoals Qaanaaq, worden traditionele jachtmethoden gebruikt en worden walvissen geharpoeneerd van handgemaakte kajaks. In andere delen van Groenland en het noorden van Canada worden hogesnelheidsboten en jachtgeweren gebruikt. Hoewel populaties stabiel lijken, wordt de narwal als bijzonder kwetsbaar beschouwd voor klimaatverandering vanwege een smal geografisch bereik en gespecialiseerde voeding. Narwallen die in gevangenschap zijn gebracht, hebben de neiging om snel te sterven. In de Inuitlegende werd de slagtand van de narwal gecreëerd toen een vrouw met een harpoentouw om haar middel werd gesleept in de oceaan nadat de harpoen een grote narwal had geraakt. Ze werd zelf een narwal. Haar haar, dat ze in een gedraaide knoop droeg, werd de karakteristieke spiraalvormige narwal slagtand. Sommige middeleeuwse Europeanen geloofden dat narwal slagtanden de hoorns van de legendarische eenhoorn waren. Omdat deze hoorns werden beschouwd als magische krachten, zoals het vermogen om vergif en melancholie te genezen, konden Vikingen en andere noordelijke handelaren ze vele malen hun gewicht in goud verkopen. De slagtanden werden gebruikt om kopjes te maken waarvan werd gedacht dat ze elk vergif dat in de drink kon zijn geglipt, zouden ontkennen. Tijdens de 16e eeuw ontving koningin Elizabeth een gebeeldhouwde en met juwelen versierde narwal slagtand voor £ 10.000 - de kosten van een kasteel (ongeveer £ 1,5 - 2,5 miljoen in 2007. De waarheid van de oorsprong van de slagtand ontwikkelde zich geleidelijk tijdens het tijdperk van exploratie, toen ontdekkingsreizigers en naturalisten de Arctische regio's zelf begonnen te bezoeken. In 1555 publiceerde Olaus Magnus een tekening van een visachtig wezen met een hoorn op zijn voorhoofd, waarbij hij het correct identificeerde als een "Narwal".