Murano Mosaic Zandsteen Onderzetter

De geschiedenis van Murano werd door de Romeinen geregeld, en vanaf de zesde eeuw door mensen uit Altinum en Oderzo. In eerste instantie was het eiland een vissershaven en een bron van zout. Het was ook een centrum voor handel, door de haven die het op Sant'Erasmus controleerde. Vanaf de elfde eeuw begon het te dalen toen de eilandbewoners naar Dorsoduro verhuisden. Het had een Grote Raad, zoals die van Venetië, maar vanaf de dertiende eeuw werd Murano uiteindelijk bestuurd door een podestà uit Venetië. In tegenstelling tot de andere eilanden in de Lagoon heeft Murano zijn eigen munten geslagen. In 1291 werden alle glasfabrikanten in Venetië gedwongen naar Murano te verhuizen vanwege het risico van branden[2] In de volgende eeuw begon de export en werd het eiland beroemd, aanvankelijk voor glazen kralen en spiegels. Aventurineglas werd uitgevonden op het eiland en Murano was een tijdje de belangrijkste producent van glas in Europa. Later werd het eiland bekend voor kaarsmakers. Hoewel de terugloop in de achttiende eeuw is begonnen, is de glasproductie nog steeds de belangrijkste industrie van het eiland. In de vijftiende eeuw werd het eiland populair als toevluchtsoord voor de Venetianen, en werden paleizen gebouwd, maar dit werd later afgenomen. Het platteland van het eiland was bekend om zijn boomgaarden en groentetuinen tot de negentiende eeuw, toen er meer woningen werden gebouwd. De kerk van Santa Maria e San Donato, die bekend staat om haar twaalfde eeuwse mozaïekschilderij van Byzantine en die naar verluidt de botten van de drakenslain van Sint Donatus huisvest, de kerk van San Pietro Martire met het kapel van de familie Ballarin uit 1506 en kunstwerken van Giovanni Bellini en de Palazzo da Mula . Tot de glazen attracties behoren de vele glaswerken, een aantal middeleeuwse werken en het meest open voor het publiek, en het glazen museum, dat in het grote palazzo Giustinius is gehuisvest. [uitgeven] Geschiedenis van Murano glassmakingMurano's reputatie als centrum voor het maken van gletsjers werd geboren toen de Venetiaanse Republiek, die vreesde dat de meeste houten gebouwen in de stad door brand waren verwoest, de glasproducenten in 1291 opdroeg hun gieterijen naar Murano te verplaatsen. Muranoglas is nog steeds verweven met Venetiaans glas. Murano's glasmakers waren al snel de meest prominente burgers van het eiland. In de 14e eeuw mochten glazen makers zwaarden draag, ongevoelig waren voor vervolging door de Venetiaanse staat en vonden hun dochters getrouwd met de meest welvarende families van Venetië. Natuurlijk was er een vangst: Glasmakers mochten de Republiek niet verlaten. Veel ambachtslieden namen dit risico echter op en richtten glazen ovens op in de omliggende steden en tot ver weg als Engeland en Nederland. Murano's glasproducenten hadden eeuwenlang het monopolie op de productie van kwalitatief hoogwaardig glas, ontwikkelden of raffineren van een groot aantal technologieën, waaronder kristallijn glas, amelglas (smalto), glas met gouddraad (aventurine), meerkleurig glas (millefiori), melkglas (lattimo) en imitatieedelstenen van glas. Vandaag de dag gebruiken de ambachtslieden van Murano nog steeds deze eeuwenoude technieken, die alles maken van hedendaags kunstglas en glazen juwelen tot Murano-glazen kandeliers en wijnstoppen. Murano is vandaag de dag het Museo Vetrario of het Glass Museum in de Palazzo Giustinius, waar beeldschermen te zien zijn over de geschiedenis van het maken van glas, evenals glazen monsters die variëren van Egyptische tijden tot de dag van het cadeau. Sommige van de historische glasfabrieken in Murano behoren nu tot de belangrijkste glasmerken ter wereld. Deze ondernemingen omvatten: Venini, Barovier & Toso, Simone Cenedese en Seguso. De oudste Murano-glasfabriek die vandaag nog actief is, is die van Pauly & C. - Compagnia Venezia Murano, opgericht in 1866.