Fractal Red Fox Case-Mate iPhone Case

Een fractal afbeelding lijkt op een rode vos. Kies je eigen achtergrondkleur. Aanpassen door uw eigen tekst toe te voegen. De rode vos (Vulpes vulpes) is zowel de grootste van de echte vossen als de meest verspreide carnivoor ter wereld. Ze komen voor op het hele noordelijk halfrond, van de poolcirkel tot Noord-Afrika, Midden-Amerika en Azië. De soort is van Euraziatische oorsprong en koloniseerde Noord-Amerika kort na de Wisconische ijstijd. Het verspreidingsgebied is toegenomen naast de menselijke expansie en is geïntroduceerd in Australië, waar het als schadelijk wordt beschouwd voor inheemse zoogdieren- en vogelpopulaties. Volwassen rode vossen hebben het hele jaar door een rode vacht die meestal veel opvallender is tijdens de wintermaanden; een uitgespoeld sinaasappel tot kersenrood. De rode delen bedekken het hoofd, de schouders en de rug en de romp kan rood of lichtgrijs zijn. Jet black markeert de benen en oren en de borst en keel zijn meestal een lichtgrijs tot wit. Rode vossen hebben langwerpige lichamen en relatief korte ledematen. Mannetjes zijn over het algemeen groter dan vrouwen. Volwassenen kunnen gemiddeld 8-12 pond, en variëren in totale lengte van 48-57 inch. De staart, die langer is dan de helft van de lichaamslengte (70% van het hoofd en de lichaamslengte), is lang, pluizig en bereikt de grond wanneer hij in een staande positie staat. Rode vossen zijn erg wendbaar, kunnen over 2 meter hoge hekken springen en goed zwemmen. Vixens hebben drie paar spenen, hoewel vixens met 7, 9 of 10 paren niet ongewoon zijn. Rode vossen hebben binoculair zicht, maar hun zicht reageert voornamelijk op beweging. Hun auditieve perceptie is acuut, in staat om zwarte korhoenders te horen die hun wortels op 600 passen, de vlucht van kraaien op 1/4-1/2 km en het piepen van muizen op ongeveer 100 meter. Ze zijn in staat om geluiden te lokaliseren tot binnen één graad bij 700-3.000 Hz, hoewel minder nauwkeurig bij hogere frequenties. Hun reukvermogen is goed, maar zwakker dan dat van gespecialiseerde honden. Afgezien van zijn grote omvang, onderscheidt de rode vos zich van andere vossensoorten door zijn vermogen om zich snel aan te passen aan nieuwe omgevingen en wordt hij, in tegenstelling tot de meeste neven en nichten, nergens als bedreigd vermeld. Ondanks zijn naam, produceert de soort vaak individuen met abnormale kleuringen, waaronder albino's en melanisten. Momenteel worden 45 ondersoorten erkend, die zijn onderverdeeld in twee categorieën: de grote noordelijke vossen en de kleine, primitieve zuidelijke vossen van Azië en het Midden-Oosten. Rode vossen zijn sociale dieren en vestigen stabiele woongebieden binnen bepaalde gebieden of zijn rondreizend zonder vaste verblijfplaats. De eenheden van de Red Fox-familie delen een gezamenlijk territorium. In gunstige habitats en/of gebieden met een lage jachtdruk kunnen ondergeschikte vossen cadeau zijn in een gebied. Ondergeschikten zijn meestal jong van het voorgaande jaar, die helpen bij het fokken van de kweekvixen-kits. Niet-fokkende vixens bewaken, spelen, verzorgen, verstrekken en ophalen kits, een voorbeeld van verwantschapsselectie. Rode vossen kunnen hun families verlaten zodra ze volwassen zijn als de kansen om een eigen territorium te winnen hoog zijn. Zo niet, dan blijven ze bij hun ouders, ten koste van het uitstellen van hun eigen voortplanting. Na een draagtijd van ongeveer 52 dagen, vrouwen bevallen van nesten die variëren in aantal van 1 tot 12, met 3 - 6 zijn gebruikelijk. Jongen worden blind en hulpeloos geboren en worden gespeend in week 12 wanneer ze leren om voor zichzelf te jagen. Zowel mannetjes als vrouwen spelen een belangrijke rol bij het verkrijgen van voedsel voor opgroeiende pups. Dens worden meestal gevonden in verlaten houthakker of andere kleine zoogdierholen, verbreed om te voldoen aan de behoeften van een familie van vossen. Hun basisstructuur bestaat uit het hoofdkanaal, met een kamer of een verbreding van het hoofdkanaal, bekleed met grassen en andere forbs om een droog toevluchtsoord en geboorteplaats voor hun pups te maken. Dennen variëren in locatie en kunnen worden gevonden tussen de wortelsystemen van grote bomen langs de oevers van beken of geulen, in of onder holle boomstammen of hagen, of overal waar een houthakker kan besluiten om hun hol te graven. Het is gebruikelijk om een hol met meerdere ingangen te vinden. Naarmate de temperatuur in de kuil toeneemt met het begin van de zomer, zal de rode vos de pups om de paar weken naar een nieuwe kuilplaats verplaatsen om de blootstelling aan parasieten zoals vlooien te minimaliseren. Rode vos is zeer mobiel en kan dagelijks lange afstanden afleggen. Reizen van meer dan 6 mijl is niet ongehoord. Uitbreiding van het verspreidingsgebied vindt plaats tijdens de wintermaanden, vermoedelijk als gevolg van een verminderde beschikbaarheid van prooien en contract tijdens het opfokseizoen. Weergegeven uitwerpselen en geurposten gemarkeerd met urine zijn het bewijs dat rode vossen op hun hoede zijn voor andere vossen, en als gevolg daarvan overlappen gebieden zelden. Voornamelijk 's nachts, kan de rode vos af en toe worden gezien tijdens de dag. De activiteit van vrouwen tijdens daglichturen neemt toe met de voedingsbehoeften van opgroeiende pups; anders wordt overdag doorgebracht met rusten op reguliere plekken, vaak boven de grond. Rode vossen zijn omnivoren met een variabel dieet, waarschijnlijk samenvallend met lokale prooipopulaties en seizoensgebonden beschikbaarheid van kleine zoogdieren en vogels. Kleine zoogdieren zoals muizen, eekhoorns, houthakkers en konijnen vormen het grootste deel van hun zoogdierdieet, terwijl vogels zoals korhoen, nestelende watervogels en andere vogels die op de grond nestelen en hun eieren de belangrijkste vogelvoedselproducten in hun dieet zijn. Andere opportunistische voedselproducten zoals nestelende zangvogels, verschillende amfibieën en reptielen, ongewervelde dieren zoals regenwormen en aas worden allemaal geconsumeerd als de gelegenheidsdieren zelf. cadeaus. Bovendien hebben rode vossen een zoetekauw, omdat ze in het vroege najaar rijpende druiven en appels consumeren. Rode vossen jagen het liefst in de vroege ochtenduren voor zonsopgang en late avond. Bij het jagen op een muizenachtige prooi, lokaliseren ze eerst de locatie van hun prooi door geluid, springen dan, zeilen hoog boven hun steengroeve, sturen in de lucht met hun staarten, voordat ze op doel landen tot vijf meter afstand. Ze voeden zich meestal alleen met aas in de late avonduren en 's nachts. Ze zijn extreem bezitterig van hun voedsel en zullen hun vangsten verdedigen tegen zelfs dominante dieren. Rode vossen kunnen af en toe daden van overtollige doden plegen; tijdens een broedseizoen werden vier vossen geregistreerd om ongeveer 200 zwartkopmeeuwen elk te hebben gedood, met pieken tijdens donkere, winderige uren toen de vliegomstandigheden ongunstig waren. Verliezen voor pluimvee en penned wild vogels kunnen aanzienlijk zijn als gevolg van deze. Rode vossen lijken een hekel te hebben aan de smaak van mollen, maar zullen ze toch levend vangen en cadeaus naar hun kinderen als speelgoedartikelen. Het gebruik van voedselcaches is gebruikelijk voor deze soort. Foerageergedrag dat het vaakst wordt gezien, omvat grillige bewegingen in open grasland, hoofd en oren rechtop op zoek naar het geringste geritsel van gras of een glimp van bont. Zodra een prooi-item is gevonden, bevriest een vos, vermoedelijk tot nul op de locatie, gevolgd door een snelle luchtafstoot en vangst van de prooi. De soort heeft een lange geschiedenis van associatie met de mens, en wordt al eeuwenlang op grote schaal gejaagd als een plaag en bontdrager, evenals prominent vertegenwoordigd in de menselijke folklore en mythologie. Vanwege de wijdverspreide verspreiding en grote populatie is de rode vos een van de belangrijkste pelsdragende dieren die voor de bonthandel worden geoogst. Vanwege hun overvloed behoren rode vossen tot de belangrijkste vruchtbare dieren die worden geoogst door de bonthandel. Hun pelzen worden gebruikt voor garnalen, sjaals, moffen, jassen en jassen. Ze worden voornamelijk gebruikt als trimmen voor zowel stoffen jassen als bontkleding, inclusief avondwraps. De pelts van zilvermorphen zijn populair als capes, terwijl kruisvossen meestal worden gebruikt voor sjaals en zeer zelden trimmen. Het aantal verkochte vossensjaals is groter dan het totale aantal sjaals gemaakt van andere bonthandelaren. Deze hoeveelheid wordt echter overschaduwd door het totale aantal vossenpelzen dat wordt gebruikt voor het trimmen. De zilveren morphs worden het meest gewaardeerd door bontwerkers, gevolgd door de rode en de kruismorphs. In het begin van de 20e eeuw werden jaarlijks meer dan 1.000 Amerikaanse vossenhuiden naar Groot-Brittannië geïmporteerd, terwijl er jaarlijks 500.000 werden geëxporteerd uit Duitsland en Rusland. De totale wereldwijde handel in wilde rode vossen in 1985-1986 was 1.543.995 pelzen. Vossen waren goed voor 45% van de in het wild gevangen pelzen in de VS ter waarde van $ 50 miljoen. Noord-Amerikaanse rode vossen, met name die van Noord-Alaska, zijn het meest gewaardeerd om hun vacht, omdat ze waakharen hebben met een zeer zijdeachtige textuur die, na het aankleden, de drager onbeperkte mobiliteit bieden. Rode vossen die in de kustgebieden van Zuid-Alaska en de Aleoeten wonen, zijn een uitzondering, omdat ze extreem grove pelzen hebben die zelden meer dan een derde van de prijs van hun neven in Noord-Alaska overschrijden. De meeste Europese pelzen hebben zeer grof getextureerd bont in vergelijking met Noord-Amerikaanse variëteiten. De enige uitzonderingen zijn de Noordse en Verre Oosten Russische pelts, maar ze zijn nog steeds inferieur aan Noord-Amerikaanse pelts in termen van zijdeachtigheid.