Einde van de regenboog

Niagara Herfsten (Cayuga: Gahnawehtaˀ of Tgahnawęhtaˀ[1]) is de collectieve naam voor drie watervallen die zich over de internationale grens tussen de Canadese provincie Ontario en de Amerikaanse staat New York bevinden. Ze vormen het zuidelijke uiteinde van de Niagara Gorge. Van het grootste tot het kleinste zijn de drie watervallen de Hoefijzer Herfsten, de Amerikaanse Herfsten en de Bridal Veil Herfsten. De Hoefijzer Herfsten liggen aan Canadese zijde en de Amerikaanse Herfsten aan Amerikaanse zijde, gescheiden door Goat Island. De kleinere Herfsten van Bridal Veil bevinden zich ook aan de Amerikaanse zijde, gescheiden van de andere watervallen van het eiland Luna. In 1819 werd de internationale grenslijn oorspronkelijk getrokken door Herfsten van Hoefijzers, maar de grens is al lang in twijfel getrokken door natuurlijke erosie en aanleg[2]. De gecombineerde herfsten bevinden zich op de Niagara-rivier die het meer van Erie naar het meer van Ontario voert en vormen het hoogste debiet van elke waterval ter wereld, met een verticale val van meer dan 165 voet (50 m). De hoefijzer Herfst is de krachtigste waterval in Noord-Amerika, gemeten aan de hand van de verticale hoogte en ook aan de hand van het debiet[3]. De herfsten bevinden zich 17 mijl (27 km) ten noordwesten van Buffalo, New York en 75 mijl (121 km) ten zuidoosten van Toronto, tussen de tweelingsteden van Niagara-Herfsten, Ontario en Niagara-Herfsten, New York. Niagara-Herfsten werden gevormd toen de gletsjers aan het einde van de gletsjertijd in Wisconsin (de laatste ijstijd) wegstroomden, en water van de nieuw gevormde Grote Meren kruiste een weg door de Niagara-uitputting op weg naar de Atlantische Oceaan. De Niagara-Herfsten zijn weliswaar niet uitzonderlijk hoog, maar zeer breed. Meer dan 6 miljoen kubieke voet (168.000 m3) water herfst over de kreuklijn elke minuut in hoge flow[4] en gemiddeld bijna 4 miljoen kubieke voet (110.000 m3). De Niagara-Herfsten zijn bekend om hun schoonheid en hun waardevolle bron van waterkracht. Het in evenwicht brengen tussen recreatief, commercieel en industrieel gebruik is sinds de 19e eeuw een uitdaging voor de beheerders van de herfsten.