De banjo van het onophoudelijke lege Briefkaart

Soms is een deuntje zo angstaanjagend goed dat het de doden opwekt. Of, in dit hoesje, laat het de doden een deuntje maken. Ons briefkaart "Banjo of the Unceasing Void" legt de merkwaardige kameraadschap vast van twee heren die, naar alle waarschijnlijkheid, niet langer bij ons zijn. Maar hier zijn ze, de een in een gehavende flanel en de ander in zijn mooiste - een vest, een hoge hoed, een bepaalde levensvreugde die zijn eigen pols lijkt te hebben overleefd. Dit is niet zomaar een briefkaart; het is een klein venster op een feest dat nooit eindigt, een serenade naar de afgrond, een bewijs van het feit dat men zelfs na het leven nog steeds een hoge hoed kan rocken. De kleuren zijn zo levendig dat ze schreeuwen, maar op een vriendelijke manier. Perfect voor het sturen naar een vriend, of misschien naar een lang verloren neef die sinds dat ongelukkige incident met de ingemaakte komkommers niet meer van hem is gehoord. De achterkant is leeg, een kleine, hoopvolle ruimte waar je je eigen niet-sequenties kunt krabbelen. Of je nu een kenner bent van het macabere, een fan van volksmuziek, of gewoon iemand die gelooft in het goed kleden voor de eindtijd, dit briefkaart is voor jou. Gedrukt op hoogwaardig papier dat net zo duurzaam aanvoelt als een existentiële crisis, is het klaar om door de post te reizen en op zijn bestemming aan te komen, misschien net als de zon ondergaat op een andere absurde dag. En nu moet men zich afvragen: Is het deuntje dat ze spelen een ballade van verdriet, of een jig van vergeten vreugde?