Bunchberry met bessen sleutelhanger

Met een digitaal schilderij van Bunchberry met bessen. De Bunchberry, Cornus canadensis, is een klein, van scheerwol houdend, kruidachtig Dogwood. Ze groeien tot slechts 6 of 8 inch. Ze lijken op een miniatuurhondenbos. De bladeren zijn hetzelfde, de bloemen zijn hetzelfde, alles en nog veel kleiner. Ze ontwikkelen minuscule bloemen in het midden van de vier witte, petaalachtige beugels. Zo kan een schijnbaar losbloesem uiteindelijk een kleine "bos" van bessen worden in plaats van één grote bes. De bloemen hebben elastische bladen die achteruit draaien en verende filamenten losmaken die onder de bladen zijn gekookt. De filamenten breken naar boven en spoelen het stuifmeel uit de flacons. Deze beweging vindt plaats in minder dan een halve milliseconde en het stuifmeel ervaart 800 keer de versnelling die de Space Shuttle deed tijdens de liftoff. De Bunchberry heeft één van de snelste die acties van het plant tot nu toe worden gevonden een camera vereisen geschikt om 10.000 lijsten per seconde te ontspruiten om de actie te vangen. Als ik in Idaho ben, speel ik regelmatig op de vruchten in het seizoen; ze proeven een beetje als appels. Vogels zijn het belangrijkste middel om zaden te distribueren. Bunchberry is een belangrijk plant voor het voederen van muilherten, met zwarte staart besmeurde herten en moerassen, die het gedurende het groeiseizoen consumeren. Bunchberry heeft koele, vochtige bodems nodig. Het is inheems in Noord-China, ver Oost-Rusland, Japan en Noord-Amerika in montane- en boreale naaldbossen, waar het groeit langs de rand van vochtige bossen, op oude boomstokken, in mossy-gebieden en onder andere open en vochtige habitats. Wanneer bunchberry, een bossoort, en Cornus suecica, een boomsoort, in hun overlappende gebieden in Alaska, Labrador en Groenland bij elkaar groeien, kunnen ze hybridiseren door kruisbestuiving, waarbij ze planten met intermediaire kenmerken produceren. In het noordwesten van de aboriginals werden de bessen traditioneel behouden in vet van beer, zoals ze dat deden met veel bessen. In New England was het gebruikelijk om een paar bessen toe te voegen aan pudding om de toegevoegde kleur te verkrijgen of omdat de hoeveelheid pectine in bunchberries het podding doet ontstaan zonder dat er cornzetmeel nodig was, werd het bekend als puddingbes. Indische volkeren gebruikten allerlei soorten hondenbossen, waaronder bunchberry, om wonden te verbouwen. Abneki Indiërs geloofden in de curatieve krachten van de bunchberry, en noemden het batkilawinbizon, wat ruwweg betekent "plant dat pijn in de zijkant verhelpt", wat een aanhoudend alternatief is dat bunchberry het bedden onder controle kan houden of kan helpen bij een nierziekte. Er zijn ook moderne kruidenvoorstanders die beweren dat hondenbossen de symptomen van de ziekte van tandvlees kunnen verlichten als er schors wordt gekauwd of als er tussen de tanden heen en weer wordt gereinigd. Al deze vermeende waarden zijn aanvechtbaar, maar een milde kwaliteit is voldoende om dergelijke volksopvattingen te rechtvaardigen.