Bloed van de Wyrm-draak en krijger Notitieboek

De lucht barstte open met donder toen het laatste daglicht door een muur van stormwolken bloedde. Onder de woede van de hemel, in het hart van het Wrathmere Moeras, stond de krijger Korran de Ontemde tot zijn knieën in het karnende water, omlijst door de opgerolde terreur van de smaragdgroene worm, Valzorith. Valzorith was geen gewone draak. Voortgekomen in de tijd voor de herinnering, had het de hemel geregeerd met gif en vuur, en hele koninkrijken corrumpeerde met gefluister en vlam. De schubben zouden ongevoelig zijn voor dodelijke wapens, de ogen portalen voor waanzin. Eeuwenlang was het onbetwist gebleven. Tot nu toe. Iran had geen leger. Geen magie. Geen profetie die zijn rug bewaakt. Alleen haat. Rauwe, onverdunde haat gesmeed uit een leven van kijken naar koninkrijken branden en geliefden omkomen onder de schaduw van drakenvleugels. Hij droeg twee oude messen, niet betoverd door spreuken, maar uitgeblust in het bloed van dieren die al lang uitgestorven waren - messen die het hart van monsters hadden geproefd en scherper terugkwamen. Met een gebulder dat overeenkwam met het storm hierboven, knalde Korran naar voren. De draak daalde neer. Klauwen met staal. Vlam ontmoet vlees. De botsing schudde het moeras en spleet de lucht. Maar de Koreaan schrok niet. Hij vocht niet voor de glorie, noch voor de munt. Hij vocht om een einde te maken aan een erfenis van terreur met niets anders dan brute wil en geslepen staal. En als het getij roos, het land doordrenkt met bloed en stormwater, werd de legende geboren: het man dat het waagde het einde van de wereld onder ogen te zien met kaal spierzwaard en tweelingzwaard – en de wereld als eerste deed knipperen.