Bhutan Officieel wapenschild, heraldry-symbool Ronde Button 5,7 Cm

Historisch gezien werden ze gebruikt door messeners om ze te identificeren, los van vijandelijke soldaten. Op het vasteland van Europa konden de commissarissen boerenwapens aannemen. In tegenstelling tot zegels en emblemen hebben wapenlagen een formele beschrijving die wordt uitgedrukt als een blazon. In de 21ste eeuw worden wapenlagen nog steeds gebruikt door een verscheidenheid aan instellingen en individuen (er zijn bijvoorbeeld verschillende richtlijnen voor de manier waarop hun wapenhoeken kunnen worden gebruikt en het gebruik ervan kan worden beschermd). De kunst om wapens te ontwerpen, weer te geven, te beschrijven en op te nemen wordt heraldry genoemd. Het gebruik van wapenlagen door landen, staten, provincies, steden en dorpen wordt heraldry als burgerlijk heraldry genoemd. In de heraldische tradities van Engeland en Schotland had een individu, in plaats van een familie, een wapen. In deze tradities zijn wapenlagen legale goederen die van vader op zoon worden overgedragen; vrouwen en dochters kunnen ook wapens beren die zijn aangepast om hun relatie met de huidige wapenhouder aan te geven . Niet-gedifferentieerde wapens worden slechts door één persoon op een bepaald tijdstip gebruikt. Andere nakomelingen van de oorspronkelijke drager kunnen de voorouderlijke armen alleen met enig verschil beren: gewoonlijk een kleurverandering of de toevoeging van een onderscheidende lading. Een van die kosten is het etiket, dat in Brits gebruik (buiten de Koninklijke Familie) nu altijd het merk van een erfgenaam is. Wegens hun belang bij de identificatie, met name bij zegels op juridische documenten, was het gebruik van wapens streng gereguleerd; er zijn nog maar weinig landen die dit vandaag nog steeds doen . Dit is uitgevoerd door herders en het onderzoek naar wapenlagen wordt daarom "heraldry" genoemd. Sommige andere tradities (zoals de Poolse heraldry) zijn minder restrictief, waardoor bijvoorbeeld alle leden van een dynastisch huis of familie dezelfde armen kunnen gebruiken, hoewel een of meer elementen aan het hoofd van het huis kunnen worden voorbehouden. Op termijn verspreidde het gebruik van wapenschilden zich van militaire entiteiten naar onderwijsinstellingen en andere instellingen. Volgens een artikel van een ontwerpinstituut "is de moderne logo en het zakenleven geëvolueerd van de gevechtsstandaard en het militaire uniform van de middeleeuwse tijd". In zijn boek The Visual Culture of Violence in the Late Middle Ages betoogt Valentin Groebner dat de afbeeldingen die zijn samengesteld uit wapenlagen in veel hoesjes zijn ontworpen om een gevoel van macht en kracht over te brengen, vaak in militaire termen. De auteur Helen Stuart betoogt dat een bepaalde wapenlaag een vorm van zakelijke logo was. Musea op het middeleeuwse wapenschild wijzen er ook op dat ze als symbool kunnen worden gezien als voorcursors voor de bedrijfslogo's van de moderne samenleving, die worden gebruikt voor de vorming van een groepsidentiteit. Het Amerikaanse Great Seal wordt vaak het wapen van de Verenigde Staten genoemd. de zon ("paleways of 13 stuks, argent and gules; een chef, azure") is opzettelijk ongepast om het symbolische getal 13 te behouden. De meeste Amerikaanse staten hebben over het algemeen zeehonden, die de rol van wapenschild vervullen. De staat Vermont (opgericht als de onafhankelijke republiek Vermont) volgt echter de Amerikaanse conventie om een zegel te gebruiken voor de waarmerking van officiële staatsdocumenten en heeft ook een eigen aparte wapenmantel. Veel Amerikaanse maatschappelijke organisaties, en vooral organisaties, gebruiken wapens in hun symboliek. Deze wapens verschillen sterk in hun mate van gehechtheid aan de Europese heraldische traditie. Organisaties die buiten de Verenigde Staten met het Amerikaanse lidmaatschap zijn opgericht, kunnen ook een wapenschild hebben. Rooms-katholieke diocesen en kathedralen hebben een wapen. Merk op dat niet alle persoonlijke of collectieve insignes heraldic zijn, hoewel zij vele eigenschappen kunnen delen. De vlaggen worden bijvoorbeeld gebruikt om schepen (waar ze tekens worden genoemd), ambassades en dergelijke te identificeren, en ze gebruiken dezelfde kleuren en design die in de heraldry voorkomen, maar worden meestal niet herkenbaar geacht. Een land kan zowel een nationale vlag als een nationale wapenmantel hebben, en de twee lijken misschien helemaal niet op elkaar. De vlag van Schotland (St Andrew's Cross) heeft bijvoorbeeld een witte zoutoplossing op een blauw veld, maar de koninklijke armen van Schotland hebben een rode leeuw in een dubbele tang op een goud (of) veld. Het Vaticaan heeft zijn eigen wapen. Aangezien de Papoea niet erfelijk is, tonen de inzittenden hun persoonlijke armen en die van hun kantoor. Sommige Popes kwamen uit armlastige (nobele) families; anderen hebben tijdens hun loopbaan in de kerk bewapeningsjassen aangenomen . Het laatste verwijst doorgaans naar hun levensideaal, of naar specifieke Pontificale programma's.[11] Een bekend en wijdverbreid voorbeeld van de laatste tijd was het wapen van paus Johannes Paulus II. Zijn selectie van een grote letter M (voor Mary) op zijn wapen was bedoeld om de boodschap van zijn sterke Mariaanse toewijding uit te dragen. Rooms-katholieke gedichten krijgen ook een wapen toegewezen. Een Basilica- of papalkerk krijgt ook een wapen, dat meestal op het gebouw wordt getoond. Deze kunnen worden gebruikt in landen die anders geen heraldische hulpmiddelen gebruiken. In Schotland is de Lord Lyon King of Arms strafrechtelijk bevoegd om de wapenwetten te handhaven. In Engeland, Noord-Ierland en Wales is het gebruik van wapens een kwestie van burgerlijk recht en wordt het wapengebruik gereguleerd. In verband met een geschil over de uitoefening van het gezag over de officieren van de bewapening verklaarde Arthur Annesley, 1st Earl of Anglesey, Lord Privy Seal op 16 juni 1673 dat de bevoegdheden van de graaf Marshal waren "om alle zaken te bestellen, te berechten en te bepalen die van invloed zijn op de wapens, op het recht, de eer en de chivalerie; wetten, verordeningen en statuten opstellen voor de goede regering van de wapenambtenaren; functionarissen aanwijzen om vacatures in de wapenhandel te vervullen; de wapenambtenaren te straffen en te corrigeren voor wangedrag bij de executie van hun plaatsen". Voorts werd verklaard dat geen octrooien op wapens of tekenen van bekwaamheid mogen worden verleend en dat geen augmentatie, wijziging of toevoeging aan wapens mag plaatsvinden zonder toestemming van de graaf Marshal. Tegenwoordig wordt de term "wapen" vaak op twee verschillende manieren gebruikt. In sommige toepassingen kan het wijzen op een volledig wapenfeit of op een heraldische prestatie, die verschillende elementen omvat — meestal een krest die op een helm zit en op een schild zit; andere gemeenschappelijke elementen zijn supporters die het schild vasthouden en een motto (onder Engeland, boven Schotland). Sommige mensen gebruiken ten onrechte "wapen" of "armen" om te verwijzen naar het escutcheon (d.w.z. het schild zelf) of naar een van de verschillende design die in één schild kunnen worden gecombineerd. (Merk op dat de krest een specifiek deel is van een heraldische prestatie en dat de "crest of arms" een slechte naam hebben.) Het "wapen" wordt vaak voorzien van een mechanisme - een motto, een embleem of een ander teken dat wordt gebruikt om de drager van anderen te onderscheiden. Als een motto deel uitmaakt van de verwezenlijking, heeft het soms wat bestraffende verwijzing naar de naam van de eigenaar. Een apparaat verschilt van een badge of cognizance hoofdzakelijk omdat het een persoonlijk onderscheid is, en niet een badge die achtereenvolgens door leden van het zelfde huis wordt gedragen. Heraldry is het beroep, de studie, of de kunst om wapens te bedenken, toe te kennen en op te blazen en zich uit te spreken over kwesties van rang of protocol, zoals uitgeoefend door een wapenofficier. Heraldry is afkomstig van Anglo-Norman herald uit de Germaanse verbinding *harja-waldaz, "legercommandant". Het woord heeft in zijn algemeenheid betrekking op alle aangelegenheden die verband houden met de taken en verantwoordelijkheden van de wapenambtenaren. Aan de meesten, niettemin, is heraldry de praktijk om, lagen van wapens en badges te ontwerpen, te tonen, te beschrijven en te registreren. Historisch gezien wordt het vaak omschreven als "de kustlijn van de geschiedenis" en "de bloemkool in de tuin van de geschiedenis." De oorsprong van heraldry ligt in de noodzaak om deelnemers in de gevechtsstrijd te onderscheiden wanneer hun gezichten verborgen waren door ijzeren en stalen helmen. Uiteindelijk ontwikkelde een formeel systeem van regels zich tot steeds complexere vormen van heraldry. Het systeem van blazoning-wapens dat vandaag in Engelstalige landen wordt gebruikt, is ontwikkeld door de wapenambtenaren in de Middeleeuwen. Dit omvat een gestileerde beschrijving van het escutcheon (schild), de kreeft, en, als cadeau, supporters, mottenes, en andere insigniënten. Er zijn bepaalde regels van toepassing, zoals de tinctuur, en een goed begrip van deze regels is een sleutelelement voor de kunst van de heraldroge. De regels en de terminologie verschillen van land tot land, er waren inderdaad verschillende nationale stijlen ontwikkeld tegen het einde van de Middeleeuwen, maar er zijn een aantal aspecten die zich internationaal uitbreiden. Hoewel heraldry bijna 900 jaar oud is, is het nog steeds erg in gebruik. Veel steden in Europa en in de wereld maken nog steeds gebruik van wapens. Persoonlijk heraldry, zowel wettelijk beschermd als rechtmatig aangenomen, wordt nog steeds over de hele wereld gebruikt. Er bestaan Heraldische samenlevingen om onderwijs en begrip voor dit onderwerp te bevorderen. Het koninkrijk Bhutan (uitgesproken /buː ˈtɑːn/) is een land dat niet aan zee grenst in Zuid-Azië, gelegen aan de oostkant van het Himalaya-gebergte en door de Republiek India aan het zuiden, oosten en westen en aan het noorden door de Volksrepubliek China. Bhutan is door de Indiase staat Sikkim gescheiden van de nabijgelegen Nepalese staat ten westen en van Bangladesh ten zuiden door West-Bengalen. De Bhutanezen noemen hun land Druk Yul (Dzongkha: འ བྲུ ག ཡུ ་) betekent "Land van de Thunder Dragon"[6]. Bhutan was een van de meest geïsoleerde landen ter wereld. De stedelijke gebieden van het land zijn steeds meer gemoderniseerd door ontwikkelingen zoals directe internationale vluchten, internet, mobiele telefoonnetwerken en kabeltelevisie. Bhutan heeft een evenwichtige modernisering doorgemaakt met zijn oude cultuur en tradities onder de leidende filosofie van het bruto nationaal geluk (BNG). Rampante vernietiging van het milieu is voorkomen. De regering neemt grote maatregelen om de traditionele cultuur, identiteit en het milieu van het land te beschermen. In 2006 gaf het tijdschrift Business Week Bhutan het gelukkigste land in Azië en het achtste gelukkigste land ter wereld aan, onder verwijzing naar een wereldwijd onderzoek dat in 2006 door de organisatie Leicester werd uitgevoerd, de "Wereldkaart van geluk" genaamd.[7] Het landschap van Bhutan varieert van subtropische vlakten in het zuiden tot de hoogten van de Himalaya in het noorden, met sommige pieken van meer dan 7.000 meter (23.000 ft). De staatsgodsdienst is het boeddhisme van Vajrayana, en de bevolking van 691.141 is voornamelijk boeddhistisch, waarbij het hindoeïsme de op één na grootste religie is. De hoofdstad en de grootste stad is Thimphu. Na eeuwen van rechtstreeks monarchisch bestuur heeft Bhutan in maart 2008 zijn eerste democratische verkiezingen gehouden. Bhutan is een van de internationale organisaties die lid zijn van de Verenigde Naties en de Zuid-Aziatische Associatie voor Regionale Samenwerking (SAARC). De totale oppervlakte van het land is momenteel 38.394 vierkante kilometer (14.824 vierkante meter)[8], die is teruggebracht van 47.000 vierkante kilometer eerder (18.000 vierkante meter) na een grensherafbakening door de Chinese regering in het noorden. "Bhutan" mag afkomstig zijn van het Sanskrietwoord Bhu-Utthan (hoogland). In een andere theorie van Sanskritisering betekent Bhota-anta "Aan het einde van Tibet", want Bhutan is onmiddellijk in het zuiden van Tibet. Historisch gezien was Bhutan bekend onder vele namen, zoals Lho Mon (het zuidelijke land van de duisternis), Lho Tsendenjong (het zuidelijke land van de Tsenden-cypress), Lhomen Khazhi (het zuidelijke land van vier benaderingen) en Lho Mannen Jong (het zuidelijke land van geneeskrachtige kruiden). In de jaren tachtig werd de campagne "één natie, één volk" gestart om de perifere etnische en culturele groepen te integreren in de reguliere Bhutanese samenleving, om de identiteit van Bhutan als natie te versterken. De eeuwenoude gedragscode, Driglam namzha genaamd, en het gebruik van de officiële nationale taal Dzongkha, werd gehandhaafd. Rond dezelfde tijd bevestigde de eerste landelijke volkstelling in de geschiedenis van Bhutan een grote bevolking van Nepalese afkomst in Zuid-Bhutan. Deze minderheid, die bekend staat als Lhotsampas, kreeg in 1958 officieel de Bhutanese nationaliteit.[13] De regering heeft deze overeenkomst echter later verlengd en heeft zich op het standpunt gesteld dat het om illegale immigranten gaat. Als zodanig werden de Lhotsampas met geweld uit het land verdreven door etnische zuiveringen, waarbij in tijdschriften als de Washington Post gedetailleerde incidenten werden gemeld[14]. Om het regeringsbesluit te handhaven werden veiligheidstroepen gemobiliseerd tegen de Lhotsampas.[15] De voormalige Bhutanese staatsburger Dorge Gurung, "bedreigde ons. Tijdens de volkstelling waren ze het gezegde dat we binnen vijftien dagen het land moesten verlaten. anders zouden we neergeschoten of gemarteld worden . " In het kader van deze vervolging werden Zuid-Bhutanezen naar Nepal gedeporteerd, waar zij werden opgenomen in kampen die werden geleid door de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de Verenigde Naties (UNHCR). Hoewel er voortdurend pogingen zijn gedaan tussen de regeringen van Bhutan en Nepal om deze kwestie op te lossen, is het aantal Bhutanese vluchtelingen gestegen tot meer dan 100.000, waarbij de oorspronkelijk uitgezette Bhutanese burgers kinderen hebben en gezinnen opvoeden in de kampen. Bhutan is weliswaar van mening dat sommige mensen in deze kampen economische opportunisten zijn die van de hulp van de UNHCR leven, maar het probleem is nog steeds zo groot dat de financiering van de kampen nu is teruggedrongen[16]. In 2007 heeft de Amerikaanse regering aangekondigd dat ongeveer 60.000 Bhutanese vluchtelingen in de VS zullen worden opgenomen als laatste poging om de kwestie op te lossen. een schikkingsprogramma voor derde landen[17] Andere betrokken landen zijn Canada, dat heeft ingestemd met maximaal 5000 van deze mensen, en Noorwegen, dat al 200 heeft beslecht. Bhutan heeft een rijk en uniek cultureel erfgoed dat grotendeels intact is gebleven door zijn isolement van de rest van de wereld tot het begin van de jaren zestig. Een van de belangrijkste attracties voor toeristen is de cultuur en tradities van het land. De Bhutanese traditie is sterk verankerd in het boeddhistische erfgoed[39] Hindoeïsme is de tweede dominante religie in Bhutan, die het meest voorkomt in de zuidelijke regio's. Beide religies bestaan vreedzaam samen en krijgen steun van de regering[40] en genieten een koninklijk beschermheerschap. De regering spant zich steeds meer in om de huidige cultuur en tradities van het land te behouden en in stand te houden. Door zijn grotendeels ongerepte natuurlijke omgeving en cultureel erfgoed wordt Bhutan de laatste Shangri-la genoemd. Terwijl Bhutanese burgers vrij naar het buitenland kunnen reizen, wordt Bhutan door veel buitenlanders als ontoegankelijk beschouwd. Er is een wijdverbreide misvatting dat Bhutan beperkingen heeft opgelegd aan toeristenvisa. Een andere reden waarom Bhutan geen populaire plek is om reizigers te bezoeken op een budget voor een schoenenkoord is dat het te duur is. Inreis is gratis voor burgers uit India en Bangladesh, maar alle andere buitenlanders moeten zich aanmelden bij een Bhutanese touroperator en moeten ongeveer 200 dollar per dag betalen dat ze in het land blijven. In het land zijn er geen enkele toeristen toegestaan. Zelfs Indiërs en Bengalen worden ontmoedigd om alleen te reizen, tenzij je iemand persoonlijk kent of familieleden in Bhutan hebt. De Nationale Dress voor Bhutanese mannen is de gho, een knieklek die aan de taille vastgebonden is door een doekgordel die bekend staat als de kera. Vrouwen draag een enkellengtenjurk, de kira, die aan één schouder wordt geknipt en aan de taille wordt vastgebonden. Een begeleider van de kira is een bloes met lange mouwen, de kuit, die onder de buitenlaag wordt gedragen. De sociale status en de klasse bepalen de textuur, de kleuren, en de decoraties die de kleding in reliëf maken. Verschillende gekleurde sjaals en sjaals zijn belangrijke indicatoren voor de maatschappelijke positie, aangezien Bhutan van oudsher een feodale samenleving is geweest. Juwelen worden vooral gedragen door vrouwen, vooral tijdens religieuze festivals en openbare bijeenkomsten. Om de Bhutan-identiteit als onafhankelijk land te versterken, vereist de Bhutanese wet dat alle Bhutanese burgers de nationale jurk in openbare ruimten en als officieel draag draag. Rijst, boekweit en in toenemende mate maïs zijn de belangrijkste voedingsmiddelen van het land. Het lokale dieet omvat ook varkensvlees, rundvlees, jak-vlees, kip en mutageen. Er worden soep en stooftjes van vlees en gedroogde groenten bereid die met koude en kaas zijn gespoten. Ema datshi, zeer pittig met kaas en kilies, zou het nationale gerecht kunnen worden genoemd voor zijn alomtegenwoordigheid en de trots die Bhutanese er voor heeft. Zuivelproducten, met name boter en kaas van yaks en koeien, zijn ook populair, en bijna alle melk wordt op boter en kaas gericht. Tot de populaire dranken behoren boterthee, thee, lokaal gefokte rijstwijn en bier. Bhutan is het enige land ter wereld dat de verkoop van tabak heeft verboden.